Οι Αμερικανίδες Κυρίες κι ο “γητευτής” Νταλάρας

Σ΄ένα κολωνακιώτικο εστιατόριο πριν 20 χρόνια, μετά του πατρός κι άλλων ευuπόληπτων δικηγόρων και πολιτικών, αποσβολωμένη από τη χλιδή που απέπνεε η όλη ατμόσφαιρα, παρακολουθούσα σιωπηλή τους εντυπωσιακούς διαλόγους της τραπέζης μας.  Είχε απ΄ όλα φυσικά ο μπαξές!  Ο καθείς βεβαίως με τον χαβά του. 

Ο Σταμούλης, για παράδειγμα, είχε εστιάσει στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και μιλούσε με πάθος για τη δικαστική τότε διεκδίκηση.  Κάποιος άλλος διερωτάτο για το πόσο θα «αντέξει» η Μύκονος να’χει την πρωτιά!  Ένας άλλος εξήρε το ταλέντο του Αντρέα να έχει την αυλή του σε συνεχή κατάσταση «εφ’ όπλου λόγχη». Ένας τρίτος ανέλυε την πολιτική σκοπιμότητα του Πλανητάρχη. 

της Κέλλυς Σταμούλη*

Εκεί που κόλλησα όμως, είναι όταν ένας εκ των πολλών συνδαιτημόνων ευθαρσώς είπε: «Ο Νταλάρας είναι απάτη.  Σε δεινές εποχές ο ρόλος του σκοτεινός.  Και γενικότερα η στάση του απαράδεκτη». 

Το νεανικό μου ελαχίστως κατεργασμένο τότε, αλλά και τώρα, «είναι» ταράχτηκε.  Έκτοτε μία σύρραξη επιβίωνε στο υποσυνείδητό μου.  Από τη μία ο μέγας Νταλάρας, ο οποίος με ταξίδευε και με μάγευε και από την άλλη αυτά τα υποτιμητικά γειωτικά σχόλια. 

Όλο αυτό το κακεντρεχές πεδίο διατηρήθηκε έκτοτε, μέχρι που, τώρα, μόλις λίγες μέρες πριν, διάβασα μία ανάρτηση-βάλσαμο στο FB, η οποία μ΄ έναν τρόπο με λύτρωσε από τη βασανιστική συννεφώδη ατμόσφαιρα, που πάντα οι κακοπροαίρετοι τύποι σου δημιουργούν. 

Παραθέτω επιλεκτικά, αποσπάσματα της υπό ημερομηνία 19.9.18 αναρτήσεως του Ηλία Τζαννετουλάκου από την προσωπική σελίδα του στο FB (@Elias Tzannetoulakos):

“…Αφήστε παιδιά και δεν έχει δράκο το παραμύθι…Ο Νταλάρας με προσωπικό κόστος τεράστιο εναντιώθηκε στην εύκολη καταγγελία και την επαναστατικότητα της συμφοράς.  Το έχω ξαναπεί.  Τα καλά τα δέντρα πετροβολούμε σαν λαός.  Το συνηθίζουμε εδώ και χρόνια…Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που … έχουν οικουμενική αποδοχή….Ο Νταλάρας για δεκαετίες υπήρξε ένας άριστος πρεσβευτής του πολιτισμού μας.  Τους είναι δύσκολο να αναγνωρίσουν ένα παιδί που μεγάλωσε με στερήσεις, γνήσιο τέκνο της Κοκκινιάς…γεννήθηκε στην Αμερικανίδων Κυριών και τα κατάφερε όσο λίγοι…” 

Διαβάζοντας συνεπηρμένη τις παραπάνω γραμμές, το βλέμμα μου καρφώθηκε στο “Αμερικανίδων Κυριών”.  Τι εννοεί ο ποιητής; διερωτήθηκα. Αμέσως googlarα.  Ουπς, το βρήκα… Να το! «Αμερικανίδων Κυριών». Οδός είναι! Οδός! Τέλος Πάντων… Όποιες κι αν είναι αυτές οι «Αμερικανίδες Κυρίες» τυχερές είναι, σκέφτηκα πονηρά…

Έκλεισα τότε τα μάτια και ονειρεύτηκα ότι είμαι μία ανέμελη Τσιγγάνα, που καθώς δύει ο ήλιος, ανηφορίζω την κοκκινόχρωμη βουνοπλαγιά, όπως ακριβώς η όμορφη Απολλώνια στον «Νονό 2», ενώ ο Νταλάρας, λίγο πιο μπροστά, μου τραγουδάει το «Una Moneda Le Di»  με την καταιγιστική φωνή του, αγκαλιά με την θελκτική του κιθάρα, που αέναα τον απογειώνει σε ένα διαρκές ελκυστικό φωνητικό κρεσέντο στον παγκόσμιο στίβο του καλλιτεχνικού στερεώματος.  

Προχωρώ μαζί Του.  Εγώ κι οι μουσικές του Γητευτή με το άσπρο πουκάμισο, τα σηκωμένα μανίκια τα ανεμοδαρμένα μαλλιά.  Είμαι ευτυχισμένη. Θαυμασμός μόνο. Και δέος. 

Σε όλους τους μεγάλους Καλλιτέχνες. Χάρη σε αυτούς συνειδητοποιούμε την υπέροχη ελαχιστότητά μας, μέσα από το μεγαλείο του Έργου τους.

          * Η Κέλλυ Σταμούλη είναι δικηγόρος. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Στις Βρυξέλλες έκανε το μεταπτυχιακό της στο Δίκαιο Αέρος και Θαλάσσης στο ULB, καθώς και τη Σχολή Θεάτρου Klein Akademie.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr