Έλλη Κωνσταντουδάκη: Το «πικάντικο» χαμόγελο που φώτιζε έναν μουντό χώρο

Στην καθημερινότητα του ρεπορτάζ η παράδοση του θέματος δεν παίρνει αναβολή. Είναι βλέπεις αυτός ο αδυσώπητος χρόνος που …τρέχει για την έκδοση της εφημερίδας, το δελτίο ειδήσεων ,την ανάρτηση στη διαδικατυακή έκδοση.

Υπάρχουν κι άλλα κομμάτια όμως, όπως τούτο εδώ, που απλώς θέλεις ολοένα να το αναβάλλεις γιατί το θέμα του γρατζουνάει συναισθήματα και τρυπάει σαν αγκάθι ,όπως κι αν προσπαθήσεις να το προσεγγίσεις.

Τα ξημερώματα της 2ας Ιανουαρίου 2020 συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από τότε που η δική μας Έλλη Κωνσταντουδάκη έφυγε από κοντά μας. Από τότε όλοι εμείς που πορευτήκαμε μαζί της για χρόνια και μοιραστήκαμε εκατοντάδες ώρες αναμονής στα δικαστήρια της Ευελπίδων, το Εφετείο και τη δικαστική αίθουσα των φυλακών του Κορυδαλλού, γίναμε φτωχότεροι.

Οχι στα λόγια ,αλλά στην καθημερινότητά μας. Η Μίνα, ο Παναγιώτης, η Σοφία, η Ντίνα, η Μαρία, η Τζουλιέτα, η Ρεγγίνα, η Αννούλα , η  Γεωργία, η Λία και όλα τα άλλα τα νεότερα παιδιά δεν τη ξεχνάμε στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Γιατί η Έλλη ήταν διαφορετική από όλους εμάς.

Η παρουσία της είχε φως και χρώμα που ξεπερνούσε τη μουντάδα των δικαστηρίων. Και όταν γελούσε ,το έκανε με την ψυχή της.  Αφήστε που υπήρχαν και …μυστικοί κωδικοί, γκριμάτσες , χειρονομίες και λέξεις που μόνο εκείνη μπορούσε να κάνει και να πει ,χωρίς να αφήσει πεδίο παρεξήγησης και παρερμηνείας. Γιατί και αυτό το έκανε με την ψυχή της.

Δεκάδες οι υποθέσεις που τη θυμίζουν, αμέτρητες οι στιγμές που μας κάνει να γελάμε ακόμα και σήμερα. Κανένας μας δεν ήθελε να πιστέψει πως εκείνο το Δεκέμβρη που μπήκε στο νοσοκομείο Υγεία δεν θα τα κατάφερνε. Το πρωί που μάθαμε για το θάνατό της η γνωστή παρέα του δικαστικού ρεπορτάζ χανόμαστε στο κλάμα και ξαναβρισκόμαστε γύρω από ένα αστείο της Έλλης.

Ετσι όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.

Η απουσία της πονά, αλλά η ανάμνησή της μας κάνει ακόμα να γελάμε και να τη νιώθουμε στο διπλανό έδρανο. Κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Κι ας μεγαλώσαμε εμείς . Και η Καλλίνθια που από μικρή τραγουδούσε το άσμα που άρεσε  στην Ελλη ,”η μαμά τους η κυρία καβουρίναααα”, και ο Παναγιώτης που τον πήγαινε στον εκσκαφέα που του άρεσε και η Μαριάννα που αγαπούσε , είναι σήμερα φοιτητές.

Και τα νεότερα παιδιά τοη ρεπορτάζ που βρέθηκαν δίπλα της έχουν κι αυτά μεγαλώσει επαγγελματικά..Η Βασούλα ασχολείται πλέον και με το τηλεοπτικό ρεπορτάζ ,στο Οne   Ελενίτσα, καλύπτει πλέον για ΤΑ ΝΕΑ το κυβερνητικό ρεπορτάζ. ΑΧ… Ελλίτσα μας…  Χωρίς πολλά λόγια μας λείπεις . Κι αυτό δεν θα αλλάξει γιατί μεγαλώσαμε μαζί. Σε ευχαριστούμε για όλες τις όμορφες στιγμές και τα γέλια.

Υ.Γ Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Φαίδωνα και την Κούλα, τους γονείς της για όσα έκαναν για τη δική μας Έλλη .Ξέρουμε πόσο η απουσία της μεγαλώνει με τα χρόνια που περνούν. Όπως και για τον λατρεμένο της Στάμο, που στάθηκε δίπλα της μερόνυχτα επί μήνες στο δικό του αγώνα.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr