Μάγδα Φύσσα : Η μάνα του Παύλου είναι η δική μας μάνα

Όμως οι χθεσινές αγκαλιές, που της ανοίχτηκαν μετά την εκφώνηση της απόφασης, αγκαλιές που μοιραία παραβίασαν το πρωτόκολλο… ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Τα χθεσινά της δάκρυα ήταν διαφορετικά από εκείνα που χύνει κάθε μέρα στα χρόνια που ακολουθούν από την τραγική νύχτα της 19^ης Σεπτεμβρίου του 2013.

Η μαυροφορεμένη εδώ και επτά χρόνια Μάγδα, έκλαιγε για την δικαίωση του ισόβιου πόνου που της επιφύλαξε ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς και η παρέα του.

Βγήκε σχεδόν τρέχοντας έξω από τη δικαστική αίθουσα, γεμάτη ενθουσιασμό να φωνάξει στον γιο της που σίγουρα η ψυχή του γυρίζει εκεί κυρίως τις τελευταίες μέρες «γιε μου τα κατάφερες, μόνος σου» ενώ εμείς όλοι γνωρίζουμε ότι τα κατάφεραν μαζί.  Αυτή η καθημερινή παρουσία της στο δικαστήριο, σε όλες τις συνεδριάσεις ως υπόμνηση για το χαμένο της παιδί, δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν και πιστεύω βαθιά μέσα μου, ούτε τους ίδιους τους δικαστές, που είχαν απέναντι τους, επί 5,5 χρόνια, σε ένα άδειο εδώλιο, -αν και πολυπληθή στην δικογραφία- και μια Μάγδα, να περιμένει καρτερικά την ετυμηγορία τους.

Να εξοργίζεται με το παράλογο της υπεράσπισης, να παρεμβαίνει φωνάζοντας μερικές φορές από το ακροατήριο, και άλλες στα διαλείμματα της δίκης όπου συνήθως συντρόφευε τον πικρό καφέ της ένα τσιγάρο.

Αυτό το τόσο οικείο στο Πανελλήνιο πρόσωπο της Μάγδας, τυλιγμένο πάντα και για πάντα στο μαύρο σύννεφο του πένθους. Μικροκαμωμένη αλλά αγέρωχη, πεισματάρα γυναίκα, δυναμική και γενναία, αλλά πάνω από όλα αξιοπρεπείς ακόμα και στο θυμό της.

Την αγαπήσαμε την Μάγδα Φύσσα, σε όλες τις συγκλονιστικές και ηχηρές της παρουσίες στις συνεδριάσεις του Κορυδαλλού και του Εφετείου της Αθήνας.  Ταυτιστήκαμε μαζί της, και την πονέσαμε. Νοιώσαμε τη συντριβή της και συνταχθήκαμε με την οργή της όταν πέταξε το μπουκάλι με το νερό στον ανέκφραστο δολοφόνο του παιδιού της Γιώργο Ρουπακιά. Κι όλα αυτά τα νοιώθαμε γιατί ξέραμε τα δίκια της.