Ισμήνη Λέντζου: Μετά τον Τσίπρα τι;

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο εγχείρημα από το να επιχειρήσεις να καταγράψεις όσο πιο αποστασιοποιημένα και ακριβοδίκαια γίνεται την αποχώρηση ενός πολιτικού από την ηγεσία ενός κόμματος. Είναι ρευστή ακόμα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιος να πέσει σε τετριμμένες επαναλήψεις, δίχως να πλέκει εγκώμια ή να ρίχνει το ανάθεμα. Ο ιστορικός του μέλλοντος σαφώς θα αποτυπώσει με μεγαλύτερη σαφήνεια αυτή την πολιτική απόφαση.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ασχέτως με το εάν συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε μαζί του και με τις πολιτικές του τακτικές, έβαλε το δικό του λιθαράκι στην ιστορία του τόπου. Όχι μόνο ως πρωθυπουργός. 

Σε μία όμως πολύ κρίσιμη αλλά και ιδιαίτερη περίοδο για την Ελλάδα, υπήρξε ο πρωταγωνιστής είτε με θετικό πρόσημο, είτε με αρνητικό.

Η πορεία του (όπως την γνωρίζαμε τουλάχιστον) έκλεισε στις 29 Ιουνίου και ημέρα Πέμπτη, μη μπορώντας πια να αποφύγει το «μοιραίο». Ήταν τόσο βαριές οι ήττες που υπέστη, ώστε να μην υπάρχει άλλος δρόμος.

Τώρα, βέβαια θα αρχίσει το «ξήλωμα» του αφηγήματος που λέγεται Αλέξης Τσίπρας. Άπαντες θα θυμηθούν τα λάθη του, θα ανακαλύψουν και άλλα, θα αναγνωρίσουν αίφνης ότι «εμείς τα βλέπαμε», κοινώς θα γίνει (έχει ήδη αρχίσει) ό,τι γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις.

Μην ξεχνάμε όμως ότι ο κ. Τσίπρας ήταν ο 2ος νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας (μετά τον Επαμεινώνδα Δεληγιώργη), ο 1ος και τυπικά αριστερός (προηγήθηκε ο Α. Παπανδρέου) και ο πολιτικός που πήρε ένα «κομματάκι» του περίπου 3% και το έκανε κυβέρνηση.

Μην ξεχνάμε ακόμη πως δεν έχουμε να του προσάψουμε τίποτα το μεμπτό, σχετικά με οικονομικά σκάνδαλα, «λαμογιές» και άλλα τέτοια.

Επίσης, είναι ο πολιτικός που προχώρησε σε άκρως επίπονο συμβιβασμό ισορροπώντας επικίνδυνα μετά το δημοψήφισμα, ώστε να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες.

Αυτό, για πολλούς, είναι η πρωταρχική αιτία για τις αλλεπάλληλες ήττες σε συνδυασμό με τον πόλεμο που γνώρισε από δεξιά και από αριστερά, όπως και από συμφέροντα.

Τυγχάνει να έχω κομβικές διαφωνίες με αυτή την προσέγγιση.

Ο Αλέξης Τσίπρας – ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στην παραίτηση διότι αυτοεγκλωβίστηκε, όπως εγκλώβισε και το κόμμα του τελικά. Οι συνεχείς ήττες, σημειώνεται ότι τον έχει κερδίσει κατά κράτος ο Μητσοτάκης, ήταν το αποτέλεσμα της άρνησης παραδοχής της πραγματικότητας. Denial λέγεται με ψυχολογικούς όρους.

Αρνούμενος, να δει την αλλαγή της καθημερινότητας, αρνούμενος να παραδεχτεί ότι ο φόβος και η οργή των μνημονίων εξανεμίστηκαν, δεν αποφάσισε να οδηγήσει το κόμμα προς την Κεντροαριστερά. Να αγκαλιάσει το Κέντρο έμπρακτα. Μοιραία λοιπόν παγιδεύτηκε.

Επιπλέον, ακόμα κι όταν χτυπούσαν καμπανάκια τα οποία εξελίχθηκαν σε συναγερμό, πάλι ο κ. Τσίπρας δεν τολμούσε. Λες και ο χρόνος είχε κολλήσει στο 2011, στο 12, στο 13.

Η Κεντροαριστερά γλιστρούσε όλο και πιο μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τσακωνόταν πότε με τον εαυτό του, πότε με το ΠΑΣΟΚ και πότε με το ΚΚΕ.

Μάλιστα, όταν ήρθε το τεράστιο χαστούκι της 21ης Μαϊου, φάνηκε πως «ο βασιλιάς ήταν γυμνός». Αντί για συγκροτημένο πολιτικό λόγο, εμφανίστηκε μία όξυνση. Μία σχεδόν βία εις βάρος όποιον δεν είχαν συμφωνήσει με το αφήγημα της Κουμουνδούρου.

Κι όσο για τα συμφέροντα που πολέμησαν τον κ. Τσίπρα, θα τολμήσω να πω ότι υπάρχουν και είναι πολλοί εκείνοι που έχουν λόγους να μη θέλουν ένα αριστερό κόμμα στα πόδια τους. Το πολέμησαν λοιπόν με νύχια και με δόντια.

Ο κ. Τσίπρας προέταξε την τιμιότητά του, αλλά η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και όχι η τέχνη του ανέφικτου. Χρειάζεται να ξέρεις πότε θα κάνεις δύο βήματα πίσω για να μη βρεθείς στον λάκκο με τα λιοντάρια.

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα μεγάλο, προσωπικό λάθος. Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πως οι τρέχουσες συνθήκες ήταν διαφορετικές από όταν κατέβαινε για υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίος και μετά που σάρωνε τους αντιπάλους του. Δεν επέδειξε την πολιτική ωριμότητα που απαιτούνταν για την πολιτική σκηνή του 2023.

Και τώρα; Τι; Μετά τον Τσίπρα τι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να δώσει μάχη για να μην κυλήσει πάλι πολύ χαμηλά. Είμαι σίγουρη ότι στη Χ. Τρικούπη τρίβουν τα χέρια τους. Πρέπει να χαμογελάνε τα μουστάκια ακόμα κι όσων δεν έχουν.

Έχουν λοιπόν στην Κουμουνδούρου την ωριμότητα που τόσο καιρό τους έλειπε να κάνουν τη μεγάλη τομή; Να απευθυνθούν στον κεντρώο ψηφοφόρο, όχι με τη λογική του «μας ανήκει», αλλά με ένα καθαρά – αμιγώς θετικό πρόσημο;

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr