Ισμήνη Λέντζου: Ο “δικός” μου Μίκης και ο θυμός για τη διαμάχη του… τάφου

Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν 96 ετών και με σοβαρά προβλήματα υγείας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Πυθαγόρας “θανέειν πέπρωται άπασι”, δηλαδή “είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν”, πριν ξεκινήσει όμως το ταξίδι του για το επέκεινα κέντησε τόσο πολύ τις ζωές μας διπλοσταυροβελονιά με τις μπαγκέτες του και τις νότες των μπουζουκιών που τόσο αριστοτεχνικά αποθέωσε.

Ο “δικός μου” Μίκης παρ΄όλα αυτά δε γίνεται να “πεθάνει”, δεν είναι έννοια πεπερασμένη αλλά κυλά στο συλλογικό ασυνείδητο της χώρας μας. Είναι εκείνος που με το έργο του και τις μουσικές του αφυπνίζει το βίωμά μας ενάντια σε κάθε καταπίεση. Είναι εκείνος που μελοποίησε τη θάλασσα, τον ουρανό, τα γιασεμιά και τους βασιλικούς της πατρίδας μας.

Είναι μέλος της οικογένειας μου (όχι με τη κυριολεκτική έννοια), αλλά ο Μίκης είναι το λευκό κεντητό τραπεζομάντιλο που έστρωνε η μάνα μου στο Κυριακάτικο τραπέζι, είναι το γλυκό κουταλιού βύσσινο που η γιαγιά μου Ισμήνη πέρασε τη συνταγή του από γενιά σε γενιά, είναι η χαρά που φεγγοβολάει στα μάτια μου όταν το βαπόρι φτάνει στα Χανιά, είναι η εικόνα των γονιών μου να γυρίζουν με ανθάκια και χώμα στα μαλλιά μετά από περιπετειώδη σκανδαλιά στο σπίτι, λίγο πριν πάρουμε την αστυνομία τηλέφωνο να τους αναζητήσουμε γιατί έλειπαν για ώρες.

Είναι η τάξη μέσα στην αταξία του μυαλού μου κάθε φορά που οι επικές του μελωδίες με αρπάζουν από το αυτί. Είναι η αταξία μέσα στην τάξη της καρδιάς μου κάθε φορά που θέλω να μην την ακούσω αλλά με υποχρεώνουν οι νότες του οι πιο ρομαντικές, οι πιο αέρινες…

Είναι εκείνος που “με πήρε παιδάκι από το χέρι” και με οδήγησε στα βιβλιοπωλεία να αγοράσω βιβλία του Γκάτσου, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη και του Σεφέρη για να καταλάβω τι λένε τα τραγούδια του. Είναι εκείνος που έβαλε στα σπίτια των Ελλήνων τους ποιητές της πατρίδας μας και αυτό του το οφείλουμε όλοι. Είναι εκείνος που πυροδοτεί ανελέητες διαμάχες με τον εαυτό μου κάθε φορά που αναρωτιέμαι αν πήραμε τη ζωή μας λάθος σε κάποιο φιδογυριστό μονοπάτι κι αλλάξαμε ζωή.

Κι αφού είναι όλα αυτά (και αμέτρητα άλλα)… θυμώνω. Θυμώνω που υπάρχει διαμάχη για το που θα ταφεί ο άνθρωπος που κατάφερε να γίνει χρόνος – άχρονος. Θυμώνω που το θέμα έφτασε στο δικαστήριο. Θυμώνω που όταν όλη η υφήλιος κλίνει το γόνυ στον “Τιτάνα” Μίκη Θεοδωράκη κάποιοι (πόσω μάλλον οι συγγενείς του)  μαλώνουν “πάνω” από τον τάφο του, δεν του αξίζει αυτό. Μην τον κάνετε θνητό, δεν είναι…

Ο Μίκης ο οικουμενικός είναι το νήμα που συνδέει τον ελληνισμό μέσα στις χιλιετίες και είμαστε τυχεροί που το σύμπαν συνωμότησε να πατήσουμε μαζί αυτό το χώμα, που είναι δικό τους και δικό μας “σε αυτόν τον κόσμο, τον μικρό, τον μέγα”!

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr