Ισμήνη Λέντζου: Το τέλος της αθωότητας της ελληνικής κοινωνίας

Στους πόσους βιασμούς ανηλίκων από ανήλικους “καιγόμαστε”; Στις πόσες περιπτώσεις ξυλοδαρμών, ενδοοικογενειακής βίας και bullying αφυπνιζόμαστε; Όλα “τρέχουν” με τρομερή ταχύτητα. Αυγή του 2023, και η λέξη “καταιγισμός” πληροφοριών-ειδήσεων έγινε ρουτίνα. 

Η μία σοκαριστική είδηση διαδέχεται την άλλη μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να πάψει πια το γεγονός να είναι στη συνείδησή μας σοκαριστικό. Είναι απλώς άλλη μία υπόθεση. Μέχρι την επόμενη.

Κι επειδή ζούμε στη ρημάδα την κοινωνία της εξειδίκευσης και εμείς δεν έχουμε χρόνο για τέτοια, τα αφήνουμε όλα στους ειδικούς. Ειδικοί παιδαγωγοί, ειδικοί ψυχολόγοι, ειδικοί θεραπευτές, ειδικοί γλωσσολόγοι.

Μόνο που τι δεν υπάρχουν; Ειδικοί γονιοί! Ο ρόλος των γονιών δεν αντικαθίσταται, μας αρέσει ή όχι. Όλων των υπολοίπων η δουλειά είναι να προσφέρουν συμβουλές και να δείξουν κάποιους δρόμους. Όχι να υποκαταστήσουν τους γονιούς, από τους οποίους ξεκινούν τα πάντα.

Ο πατέρας τρέχει όλη μέρα στη δουλειά, έρχεται σπίτι αργά ίσα για να φάει. Φορτισμένος από τα προβλήματα της εργασίας του, τους ρυθμούς στους δρόμους, το άγχος και την πίεση με τους συναδέλφους. Συναντά τη σύντροφό του και μητέρα η οποία επίσης τρέχει όλη τη μέρα με τη δική της εργασία. Αντιμετωπίζει ζητήματα με δικούς της συναδέλφους και την “αντρίλα” των συνεργατών της και των οδηγών, Έχει παραμελήσει τις προσωπικές της ανάγκες, τον εαυτό της ως γυναίκα. Δεν έχει μαγειρέψει, δεν έχει προλάβει. Έχουν αποξενωθεί μεταξύ τους ως ζευγάρι, ψάχνουν να ξαναβρεθούν και να βρουν τους εαυτούς τους. Τα χρόνια που έχασαν.

Τα παιδιά αν και δεν καταλαβαίνουν εντελώς τι συμβαίνει, αντιλαμβάνονται το κενό. Βιώνουν το “είμαι ψόφιος, πήγαινε δες κάτι στην τηλεόραση ή στο κινητό σου”. Αναζητούν λοιπόν αλλού την εκπαίδευσή τους. Σχηματίζουν παρές, ομάδες και συμμορίες με δικούς τους κώδικες. Κι επειδή είναι σκληρά, σε συνδυασμό με την απουσία προτύπου, ρέπουν προς την εγκληματικότητα.

Η επιβολή στον αδύναμο, η καταπίεση του διαφορετικού είναι η δημιουργία ενός “υπέρτατου εχθρού”, τον οποίον ενώ μισούν, συγχρόνως τους δίνει ρόλο ύπαρξης και υπεροχής. Είναι η υπόσταση που τους λείπει.

Άλλωστε, είναι παντού στο διαδίκτυο, έτσι δεν είναι; “Κοίτα τι κάνουν ρε αυτοί. Τι γίνεται και δεν τους πιάνουν”. Άρα, μπορούν και οι ίδιοι. Μπορούν να χτυπήσουν αλύπητα, να εισβάλλουν στην προσωπική ζωή, να βιάσουν, να διαπομπεύσουν στον “μαγικό” κόσμο του ιντερνετ. Εξουσιαστικότητα λέγεται.

Στον κόσμο μας οι υπόλοιποι νομίζουμε ότι τη λύση θα τη δώσουν οι τιμωρίες και οι φυλακές. Ας αλλάξουμε πλευρό. Η εξουσία αποτελεί διεγερτικό συστατικό για ενήλικες, σε παιδιά τι λέτε πώς θα είναι; Ένας έφηβος χωρίς προσοχή, αγκαλιά και διαπαιδαγώγηση, στον οποίον προσφέρεται η συμμετοχή σε μία ομάδα και να έχει δύναμη πάνω στον άλλον, τι λέτε, θα σκεφτεί την πιθανότητα φυλάκισης; Ειδικά, όταν του δίνεται η ευκαιρία να γίνει “διάσημος” μέσω social media;

“Σιγά δεν έγινε τίποτα. Για πλάκα το κάναμε”. Αυτό είπαν οι ανήλικοι που βίαζαν συστηματικά επί έναν μήνα 15χρονο στο Ίλιον. “Δεν έγινε τίποτα”! Και σοβαρά τώρα πιστεύουμε ότι θα τους φρενάρει η πιθανότητα τιμωρίας;

Ας πάψουμε πια να κοροϊδεύουμε αλλήλους. Βολευόμαστε μία χαρά πίσω από την πεποίθηση ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε περιθωριακές περιπτώσεις.  Ο τεράστιος μύθος! Είναι διαλυμένες οικογένειες, χωρισμένοι γονείς, χαμηλής υποστάθμης κι άλλα τέτοια άγρια του βουνού.

Η αλήθεια είναι ότι συνηθίσαμε να “μεταβολίζουμε” βία και αυτό είναι το τέλος της αθωότητας της ελληνικής κοινωνίας.

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr