Παναγιώτης Στάθης:  Ανάμεσα στους αγανακτισμένους πατεράδες, τις ενοχλημένες μητέρες και τους δυσαρεστημένους δικαστές, επιλέγω τα παιδιά

Οταν προ πολλών μηνών, ρώτησα σε μια συζήτηση με παράγοντα της Δικαιοσύνης αν υπάρχει σκέψη για αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου, μου απάντησε με περισσή ειλικρίνεια: Δύσκολο το βλεπω, γιατί ότι κι αν κάνουμε θα τρώμε ξύλο είτε απο τους πατεράδες είτε απο τις μανάδες. Το πολιτικό κόστος ήταν εμφανές, όμως για να αποδίδουμε τα του Καισαρος, ανεξάρτητα απο την πλήρότητα ή μη του νομοσχεδίου, ο Κώστας Τσιάρας, ανέλαβε αυτό το ρίσκο. Εκανε δηλαδή αυτό που δεν τόλμησε (με βάση το προηγούμενο σκεπτικό) να κάνει ουδείς επι 37 χρόνια.

Προσέξτε λοιπόν τι κατέγραφε το ρεπορτάζ (το κανονικό όχι το εικαζόμενο και καταγεγραμμένο ως πολιτική επιθυμία κάποιων) στην αρχή της κουβέντας για το νομοσχέδιο της αποκαλούμενης συνεπιμέλειας: Επι της αρχής , στις ενημερώσεις που έγιναν και τις συναντήσεις μεταξύ των εκπροσώπων κομμάτων υπήρξε συμφωνία! Τουλάχιστον απο την πλειοψηφία. Με επιφυλάξεις σε πολλά, και προτάσεις για αλλαγές, αλλά συμφωνία. Αυτή είναι η αλήθεια και τα υπόλοιπα είναι πολιτικολογία.

Υπήρχε βέβαια σε εκκρεμότητα η άποψη των κοινοβουλευτικών ομάδων, η οποία προφανώς στην πορεία έκρινε πως το πολιτικό κόστος είναι μεγάλο για να διασπαρεί, και καλύτερα είναι να το αναλάβει μόνη της η κυβέρνηση. Πολιτικά μπορεί να είναι θεμιτό, αλλά θα περίμενε κανείς στα νομοσχέδια αυτής της φύσης, με κεντρικό αντικείμενο τα παιδιά, να υπάρχει και μεγαλύτερο πολιτικό ανάστημα, ώστε τελικά να βρεθεί μια κοινή φόρμουλα.

Δυστυχώς όμως η κουβέντα ήδη εκφυλίστηκε, απο το συμφέρον των παιδιών και την παρουσία και των δυο γονέων του στη ζωή του( εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος που επιβάλλει το αντίθετο) σε έναν ατελείωτο διαδικτυακό (κυρίως στα σόσιαλ μιντια) ατέρμονο καυγά μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών, λες και τα παιδιά είναι θηράματα και ιδιοκτησίες. Λες και το νομοσχέδιο αφορά τους πατεράδες ή τις μανάδες και όχι τα παιδιά. Λες και αφορά τον πολιτικό – ψηφοθηρικό- καυγά και όχι την προσπάθεια να αλλάξει κατι πραγματικά.

Λες και αφορά την εμφανή δυσαρέσκεια των δικαστών για την επιβολή της διαμεσολάβησης ως πρώτου σταδίου στην επίλυση της διαφοράς, ώστε να μην χρειαστεί (παρελπίδα) να λύνεται η διαφορά μεταξύ δυο ανθρώπων που τους συνδέει ένα παιδί, στα δικαστήρια. Πάλι το συντεχνιακό είναι πάνω απο το κοινωνικό καλό(;) θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος κακόπιστος.

Και βέβαια οι δημόσιες και απολυτως κατακριτέες απαξιωτικές (και εκβιαστικές κατά την Ένωση Δικαστών Εισαγγελέων) αναφορές κατά δικαστών για θέματα επιμέλειας ανηλίκων. Αναρωτιέμαι όμως βλέποντας την σωστή , οπως είχε ζητήσει άλλωστε αυτή εδώ η στήλη, έρευνα της Εισαγγελίας για αυτές τις καταγγελίες: Ασχολήθηκε κανείς ποτέ σοβαρά με τις σωρηδον δικαστικές αποφάσεις- εκτρώματα που τσάκιζαν ανθρώπους τόσα χρόνια; Οχι γιατί υιοθετεί κάποιος εκ πρωϊμίου τις καταγγελίες τους , αλλά απλώς για να δεί μήπως τελικά μπορεί να έχουν έστω ένα ποσοστό δίκιου.

Ή μήπως θα ασχοληθούμε μόνο όταν έρθει η καμπάνα απο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο;

Γιαυτό λέω: Ανάμεσα σε όλα αυτά εγώ επιλέγω τα παιδιά. Γιατί αρνούμαι να καταλάβω γιατί ένα παιδί να στερείται τον εν ζωή γονέα του χωρίς σοβαρό λόγο. Κι αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τα παιδιά που τους έχουν χάσει….

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr