Παναγιώτης Στάθης: “Δικαίωμα στη λήθη” για τη μικρή Λυδία

“Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης” γράφει στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ και η φράση αποδίδεται στο Ιάκωβο Μάγερ. Σκοπός κάθε δημοσιογραφικού μέσου είναι η ενημέρωση και η απόδοση των πληροφοριών και στοιχείων βάση διασταυρωμένων πηγών για θέματα που άπτονται είτε του δημόσιου συμφέροντος, είτε της πολιτικοκοινωνικής ζωής. Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά ήταν μια υπόθεση που συντάραξε, όχι μόνο στην χρονική στιγμή της αποτρόπαιας πραγμάτωσή του αλλά και στην αποκάλυψη του δράστη του. Πρωτόγνωρο πράγματι συμβάν, κυρίως για την δημόσια προσπάθεια συγκάλυψης από τον καθ΄ ομολογία δολοφόνο και σύζυγο του θύματος.

Σε πολλές από τις (πολλές, πάρα πολλές) δίκες που έχω παρακολουθήσει, υπάρχει μια μόνιμη επωδός των οικογενειών των πρωταγωνιστών: “Διάβασα στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο , άκουσα στην τηλεόραση….”. Με δάκρυα πολλές φορές. Μια φορά για διακεκριμένη – σήμερα – επιστήμονας με την οποία συνεργαζόμουν για μια έρευνα, με άφησε άφωνο όταν μου αποκάλυψε ότι με είχε ακούσει πριν πολλά χρόνια, όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια, να περιγράφω με μελανά χρώματα την υπόθεση με πρωταγωνίστρια τη μητέρα της. Με βάση τα όσα ανέφερε η δικογραφία βέβαια. “Αλλά μιλούσες έτσι για τη μητέρα μου”, μου είπε…

Όλα αυτά με έκαναν πολλές φορές να αναρωτιέμαι για τα όρια που πρέπει να βάζουμε. Αν υπάρχουν όρια. Αλλά μετά, μέσα μου πάντα , υπερτερούσε η αίσθηση του καθήκοντος δημοσίευσης. Αλλά με μεγαλύτερη προσοχή, με μεγαλύτερη επιμονή στην ακρίβεια.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί διάβασα την δήλωση του δικηγόρου της οικογένειας της Καρολάιν πως “θα ασχοληθεί να βγουν τα θέματα της ιστορίας από το Διαδίκτυο”. Η αλήθεια είναι πως μικρή Λυδία κάποια στιγμή, τη σωστή προφανώς (που ποιός την ξέρει άραγε;) θα μάθει την αλήθεια. Και θα χτυπήσει το όνομα της μητέρας της στον υπολογιστή. Και τα παιδικά μάτια θα γεμίσουν από τη φρίκη ενός εγκλήματος για το οποίο έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις πλέον.

Ο νέος κανονισμός για τα προσωπικά δεδομένα περιγράφει το δικαίωμα διαγραφής («δικαίωμα στη λήθη»). Είναι το δικαίωμα να ζητά το υποκείμενο των δεδομένων τη διαγραφή των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν, εφόσον δεν επιθυμεί πια αυτά τα δεδομένα να αποτελούν αντικείμενο επεξεργασίας και εφόσον δεν υφίσταται νόμιμος λόγος να τα κατέχει ο υπεύθυνος επεξεργασίας (βλ. άρθρο 17 ΓΚΠΔ και αιτιολογικές σκέψεις 65 και 66).

Χωρίς αυτό να είναι απόλυτο, το δικαούνται ακόμα και καταδικασθέντες που ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ποινικής εμπλοκής.

Χωρίς να έχω εύκολη απάντηση στο ερώτημα, απλά αναρωτιέμαι: Η μικρή Λυδία δεν έχει “δικαίωμα στη λήθη;”

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr