Παναγιώτης Στάθης: Είναι άρρωστη η Δικαιοσύνη ή εμείς;

Η ελληνική κοινωνία πάσχει (πάσχουμε) προφανώς (και) από ξενολατρία. Η υπόθεση του Qatargate, ήταν προφανώς μια ευκαιρία για να αποθεώσουμε τους Βέλγους Δικαστές και να κατακεραυνώσουμε τους δικούς μας. Προφανώς γιατί έκαναν μια έρευνα επί μακρόν χωρίς να διαρρεύσει τίποτα, εκτός από μια διαρροή στις εφημερίδες που όμως κράτησαν το off the record με αντάλλαγμα προνομιακή πληροφόρηση όταν θα έσκαγε το θέμα.

Επίσης επειδή κράτησαν μυστική τη δικογραφία και την ανάκριση, εκτός βέβαια από τις σωρηδόν διαρροές στο Τύπο, ολόκληρων καταθέσεων, ονομάτων, διευθύνσεων, φωτογραφιών με χρήματα κλπ.

Γιατί δεν καταπάτησαν το τεκμήριο αθωότητας και στα δελτία τύπου αναφέρονται μόνον τα αρχικά των εμπλεκομένων, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι διέρρευσαν το όνομα της Καϊλή, του Παντσέρι και των λοιπών κατηγορουμένων, αλλά και των υπό έρευνα προσώπων σε όλα τα πρωτοσέλιδα.

Κατά τα λοιπά, προφανώς έγινε μια εκτεταμένη έρευνα με χρήση και τεχνολογικών μέσων, μυστικών υπηρεσιών, παρακολουθήσεων και με φυσικό τρόπο και εξαρθρώθηκε ένα κατά τα φαινόμενα πολιτικό κύκλωμα διαφθοράς. Μπράβο τους! Η αντιδιαστολή προφανώς έχει να κάνει με την αίσθηση πως στην Ελλάδα υπάρχει ατιμωρησία, κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.

Eurokinissi

Δεν αντιλέγω, πλην να θυμίσω πως είμαστε η χώρα που έχει σε εξέλιξη και έχει δικάσει (συνολικά από το 2015 και μετά) 3 ειδικά δικαστήρια. Η διαφορά κατά την ταπεινή μου γνώμη ή καλύτερα μια από τις διαφορές, είναι πως όταν η Δικαιοσύνη – σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες – κινείται, οι δικαστές ούτε αποθεώνονται από το ένα κόμμα, ούτε παραδίδονται στα σκυλιά ως θήραμα από το άλλο. Γιατί αυτές οι άκρατες και δίχως όριο επιθέσεις στη Δικαιοσύνη, ανάλογα αν μας αρέσει ή όχι μια δικαστική απόφαση, τρέφει το θηρίο του ποινικού λαϊκισμού και κυρίως καταβαραθρώνει την εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη. Δικαίως κάποιες φορές, αδίκως τις περισσότερες. Άλλο η κριτική που επιβάλλεται και άλλο οι κραυγές με υπαινιγμούς για μια διεφθαρμένη Δικαιοσύνη. Να θυμίσω δε, πως η επίκληση του επιχειρήματος «διορισμένες ηγεσίες της Δικαιοσύνης από την κυβέρνηση», είναι απολύτως υποκριτική. Γιατί δεν είδα κάποιον να αλλάζει το σύστημα επιλογής που τα ίδια τα κόμματα ψήφισαν.

freepik

Δικαιοσύνη και Δικαστές: Μύθοι και αλήθειες

Αν προσπεράσουμε τώρα τον μύθο της ταχύτητας της Βελγικής Δικαιοσύνης (γιατί η υπόθεση Καϊλή ερευνάται εδώ και πολλούς μήνες, απλά εμείς το μάθαμε προχθές, έτσι έχει γίνει πολλάκις και στην Ελλάδα) πράγματι η Ελληνική Δικαιοσύνη πάει με τον αραμπά σε πολλά επίπεδα.  Όλοι οι υπουργοί Δικαιοσύνης από την μεταπολίτευση και μετά έχουν φέρει κι έναν νόμο επιτάχυνσης της Δικαιοσύνης. Εις μάτην.  Το πρόβλημα προφανώς είναι και προσώπων (15 έχουν απολυθεί λόγω καθυστερήσεων τον τελευταίο καιρό) αλλά κυρίως δομικό. Αν μιλήσεις με οποιονδήποτε δικαστή ή εισαγγελέα θα σου πει πως «ναι, υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που είναι προκλητικές» αλλά κυρίως είναι η σώρευση επιμέρους θεμάτων που διογκώνουν το πρόβλημα.

Πολυνομία, αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, ελλιπείς υποδομές και κυρίως η έλλειψη κατάλληλων αιθουσών για την κάλυψη πολυπρόσωπων δικών αποτελεί, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία, τεράστια παθογένεια.

Πρόσφατα η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, μίλησε για προβλήματα που «δεν εξαλείφονται αλλά, αντίθετα, διογκώνονται (έλλειψη υποδομών, μη κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων δικαστικών υπαλλήλων κ.λπ.)».

Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι προφανώς τα κενά των δικαστικών υπαλλήλων αφού επί 8.760 οργανικών θέσεων, οι 2.800 είναι κενές, καθώς έχουν να γίνουν προσλήψεις από το 2017, όπως λένε οι δικαστικοί υπάλληλοι.

Ας μην τρέχουμε λοιπόν να αποθεώνουμε τους ξένους δικαστές για όλα, ούτε να κατακεραυνώνουμε συνολικά τους δικούς μας και για όλα. Η ισορροπία, διάκριση της ίδιας της Δικαιοσύνης, ας είναι οδηγός και μέτρο της κριτικής μας.   

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr