Παναγιώτης Στάθης: To έγκλημα που δεν παραγράφεται ποτέ στην ψυχή του παιδιού και ο νομικός πολιτισμός

Σε κάθε υπόθεση υπάρχουν προφανώς δυο πλευρές.

Στην παιδεραστία όμως όχι.

Εκεί, στη σκέψη και μόνο, το μυαλό και η ψυχή αδυνατούν να αρθρώσουν αυτό που με ευκολία θα έκαναν για κάθε άλλη ποινική υπόθεση: Τα δικαιώματα, το τεκμήριο αθωότητας, την άλλη πλευρά.

Κι όμως αυτές οι έννοιες που σήμερα, στο άκουσμα όλων των αποτρόπαιων που καταγγέλλονται , υποχωρούν στο υποσυνείδητο, είναι τα θεμέλια του νομικού πολιτισμού, αυτό που μας διαχωρίζει από τη ζούγκλα.

Γιατί εκεί που σπρώχνεις τον εαυτό σου να αναφερθεί- να συναισθανθεί- στο αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να υπερασπιστεί τον εαυτό του , έρχεται σαν κλωτσιά από μέσα σου η σκληρή πραγματικότητα για τα εγκλήματα τέτοιου τύπου.

Κι εκεί που θεωρείς τον εαυτό σου υπηρέτη της θεσμικής νομιμότητας, γίνεσαι θηρίο.

Αντιγράφω από τον διαπρεπή καθηγητή εγκληματολογίας Αγγ. Τσιγκρή:

“Ο βιασμός είναι το μοναδικό έγκλημα βίας που το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από το δράστη. Η κοινωνική απόρριψη που βιώνει το θύμα με τόσο έντονο τρόπο, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός γενικευμένου κλίματος σιωπής και απροθυμίας για καταγγελία.

Έχει αποδειχθεί ότι κάθε χρόνο διαπράττονται στην Ελλάδα περίπου 4.500 βιασμοί, από τους οποίους μόνο 270 (6%) καταγγέλλονται στην Αστυνομία, μόνο 183 καταλήγουν σε σύλληψη κάποιου υπόπτου, μόνο 47 φτάνουν στο ακροατήριο για να εκδικασθούν, μόνο 20 καταλήγουν σε καταδικαστική απόφαση και τελικά μόνο σε λιγότερους από 10 βιαστές επιβάλλεται κάθειρξη, δηλαδή στερητική της ελευθερία ποινή άνω των 5 ετών (βλ. Άγγελος Τσιγκρής: «Βιασμός: Το αθέατο έγκλημα», Εκδόσεις Σάκκουλα, 1996).

Οι πλατιά διαδεδομένες αντιλήψεις σχετικά με την παθητικότητα και την προκλητικότητα της γυναίκας και τη σεξουαλική παρορμητικότητα και επιθετικότητα του άνδρα, έχουν οδηγήσει στο παράδοξο φαινόμενο της ενοχοποίησης των θυμάτων βιασμού, τόσο από τα άτομα του ευρύτερου κοινού, όσο και από τους φορείς του επίσημου κοινωνικού ελέγχου του εγκλήματος.

Το όλο κλίμα της δυσπιστίας με την οποία αντιμετωπίζονται τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων, τους δημιουργεί συναισθήματα αυτο-ενοχοποίησης.

Έξι (6) στα δέκα (10) θύματα βιώνουν συναισθήματα ενοχής για την επίθεση που δέχθηκαν. Το παραπάνω αποτέλεσμα -αν συνδυαστεί με το 35% των θυμάτων που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει το βιασμό τους αν είχαν συμπεριφερθεί διαφορετικά- οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των θυμάτων αυτο-ενοχοποιούνται (βλ. Άγγελος Τσιγκρής: «Τα Σεξουαλικά Εγκλήματα», Εκδόσεις Σάκκουλα, 2000)”.

Επιμένω πως είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει πως θα υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δικαιούται όλα τα μέσα για αυτό. Υποχρέωση της πολιτείας είναι να υπερασπίζεται όλα τα δικαιώματα του και κυρίως το τεκμήριο αθωότητάς του. Να ‘χει κυρίως όλα τα εχέγγυα μιας δίκαιης δίκης.

*Δεν τα λέω αυτά για να διαβάσετε εσείς, αλλά κυρίως για να ακούσει το θηρίο της οργής μέσα μου

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr