Γνωστός δικηγόρος κατά αστυνομικών του Α.Τ. Κυψέλης: “Αήθης και προσβλητική συμπεριφορά δύο οργάνων της τάξης” δηλώνει

Σε ένα πρωτοφανές περιστατικό αναφέρεται ο γνωστός δικηγόρος Κωνσταντίνος Νίκαινας που συνέβη στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης, όταν πήγε να εκπροσωπήσει δύο πελάτες του αφγανικής καταγωγής για να ζητήσει γνήσιο υπογραφής, ενόψει της εκδίκασης της υπόθεσής τους την επόμενη ημέρα.

«Ζητούσα ένα σοβαρότατο πράγμα διάρκειας 2 λεπτών και από πείσμα και εγωισμό, δύο άνθρωποι παραβίασαν το καθήκον τους και φέρθηκαν άσχημα, υποτιμητικά και περιφρονητικά σε έναν δικηγόρο επαγγελματία κατά πολύ μεγαλύτερό τους στην ηλικία. Δε ντράπηκαν σε τίποτα, με έβλεπαν και με άκουγαν να παρακαλάω για κάτι τόσο απλό και η αντίδρασή τους ήταν η ειρωνεία, το μειδίαμα, η υποτίμηση της προσωπικότητά μου και κύριο μέλημα του αξιωματικού υπηρεσίας ήταν να βγω έξω από την πόρτα, σε σημείο που ήρθε κοντά στο πρόσωπο μου και με ώθησε προς την έξοδο» αναφέρει.

«Μου απάντησαν ειρωνικά ότι δεν είναι δική τους δουλειά και ότι αν θέλω να κλείσω ραντεβού, που το επόμενο διαθέσιμο ήταν μετά από 6 ημέρες!!!!!!» προσθέτει, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά πως «δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν σε περίπτωση που επέμενα εντονότερα, σε περίπτωση που αντιδρούσα όταν με ακούμπησε και με ώθησε ο αξιωματικός υπηρεσίας, σε περίπτωση που φώναζα διεκδικώντας το δίκαιο αίτημα του εντολέως μου, σε περίπτωση που ειρωνευόμουν, σε περίπτωση που ακουμπούσα και εγώ αυτόν τον άνθρωπο που τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω μου. Ευτυχώς λόγο της ηλικίας μου και της εμπειρίας μου, μπόρεσα να διαχειριστώ την κατάσταση, και αποχώρησα άπραγος».

Τι επισημαίνει στο dikastiko.gr ο γνωστός δικηγόρος:

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ:  Υπέρ του πολίτη;  Ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα με αφορμή συγκεκριμένο πραγματικό περιστατικό.

Πριν λίγες ημέρες μου συνέβη ένα αρκετά περίεργο όσο και σοβαρό περιστατικό σε ένα αστυνομικό τμήμα του κέντρου της Αθήνας και θα ήθελα να το μοιραστώ με συναδέλφους αλλά και λοιπούς παράγοντες της δικαιοσύνης. Είμαι δικηγόρος Αθηνών εδώ και 14 έτη, και είμαι εγγεγραμμένος στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Η κύρια ενασχόλησή μου είναι στον τομέα του Ποινικού Δικαίου. Λόγω αυτής της ενασχόλησής μου, συχνά πρέπει να επισκέπτομαι καταστήματα κράτησης ανά την Ελλάδα και αστυνομικά τμήματα της Αττικής προκειμένου να συναντώ εντολείς μου.

Πριν κάποιες ημέρες, απογευματινή ώρα (18:00) επισκέφτηκα το Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης όπου έπρεπε να συναντήσω τους εντολείς. Τα δύο αυτά νεαρά άτομα από το Αφγανιστάν, την επομένη ημέρα, έπρεπε να εμφανιστούν ενώπιον Ανακριτικού Τμήματος του Πρωτοδικείου Αθηνών για ανάκριση ποινικής τους υπόθεσης, όπου κατηγορούνταν για σοβαρά αδικήματα. Στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας έδωσα την δικηγορική μου ταυτότητα και περίμενα να συναντήσω τους εντολείς μου. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ουδείς πολίτης υπήρχε στο τμήμα για την οποιαδήποτε υπόθεση, ο αξιωματικός υπηρεσίας έπαιρνε το γεύμα του και ο έτερος αστυνομικός ασχολούταν με την ταξινόμηση κάποιων εγγράφων. Κατάλαβα ότι η υπηρεσία δεν είχε φόρτο εργασίας και έτσι άδραξα την ευκαιρία να αιτηθώ πολύ ευγενικά να βεβαιωθεί το γνήσιο της υπογραφής μίας υπεύθυνης δήλωσης δύο μαρτύρων, τους οποίους είχα φέρει μαζί μου, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί την επομένη στην ανάκριση για να αποδείξουμε στον Ανακριτή ότι οι εντολείς μου διαθέτουν μόνιμη κατοικία και έτσι να επιβεβαιωθεί με την υπεύθυνη αυτή δήλωση, η μόνιμη διαμονή των εντολέων μου. Για τους γνωρίζοντες, ήταν υπόθεση περίπου 3-4 λεπτών αλλά πολύ σημαντικό έγγραφο για την πορεία της ανάκρισης. Εκείνη τη στιγμή, στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας βρισκόταν ο ίδιος ο αξιωματικός υπηρεσίας, ο οποίος αργότερα αρνήθηκε να μου δώσει τα στοιχεία του, και ένας άλλος αστυνομικός που και αυτός έπραξε το ίδιο.

Η απάντηση των αστυνομικών στο πολύ απλό και δίκαιο αίτημά μου ήταν ότι έπρεπε να έχω κλείσει ραντεβού. Τους εξήγησα ότι την επομένη το πρωί θα λάμβανε χώρα η ανάκριση και έπρεπε άμεσα να βεβαιωθεί το γνήσιο της υπογραφής για να έχει ισχύ η υπεύθυνη δήλωση. Συνέχισαν να μου αναφέρουν ότι έχουν πολύ δουλειά και ότι δε θα με εξυπηρετήσουν. Τους εξήγησα ότι έλαβα τη δικογραφία μία ημέρα πριν, ότι η ανάκριση είχε προγραμματιστεί για την επομένη και ότι δεν είχα το χρόνο να αιτηθώ νωρίτερα το γνήσιο της υπογραφής. Μου απάντησαν ειρωνικά ότι δεν είναι δική τους δουλειά και ότι αν θέλω να κλείσω ραντεβού, που το επόμενο διαθέσιμο ήταν μετά από 6 ημέρες!!!!!! Ρώτησα εάν ο αξιωματικός υπηρεσίας με ειρωνεύεται και του υπενθύμισα ότι η ανάκριση είναι την επομένη ημέρα και χρειαζόμασταν αυτό το σημαντικό έγγραφο της μόνιμης διαμονής των εντολέων μου. Σηκώθηκε από τη θέση του και μου είπε με έντονο και επιθετικό ύφος ότι δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη, ότι είναι απόλυτα τυπικός και ενεργεί βάση οδηγιών και νόμου.

Επέμενα, παρακαλώντας τον να ξοδέψει 3 λεπτά από το χρόνο του και να βεβαιώσει ένα απλό γνήσιο της υπογραφής και ότι θα δημιουργήσουν στον εντολέα μου και σε μένα τεράστιο πρόβλημα, αφού κινδύνευε να παραμείνει προσωρινά κρατούμενος, ως είθισται σε οποιονδήποτε κρατούμενο που δεν αποδεικνύεται η μόνιμη κατοικία του. Η απάντηση και των δύο αστυνομικών ήταν ότι δεν τους νοιάζει ο εντολέας μου (η ακριβής φράση ήταν «δε με νοιάζει για τον Αφγανό»), ούτε εάν πάει φυλακή ή όχι, αφού έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, όπως το γεγονός ότι το ίδιο πρωί είχε αυτοκτονήσει ένας συνάδελφος τους αστυνομικός.

Αφού έμεινα να τους κοιτάω αποσβολωμένος, απορώντας με την αδιαφορία τους και την κοινωνική τους αναλγησία, μου είπαν να πάνε οι μάρτυρες να κάνουν μέσω gov.gr το γνήσιο της υπογραφής!!!! Ναι ισχύει αυτό προφανώς για Έλληνες πολίτες και ίσως με λίγη προσπάθεια να είναι εφικτό. Γνωρίζω ότι «Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να θεωρούν την υπογραφή τους ατελώς μέσω της ιστοσελίδας www.gov.gr με χρήση κωδικών TAXIS & e-banking ελληνικών τραπεζών. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό, ο ενδιαφερόμενος για θεώρηση γνησίου υπογραφής θα πρέπει να κλείσει ραντεβού μέσω της ιστοσελίδας».

Για άλλη μία φορά τους εξήγησα ότι είναι δύο άνθρωποι Αφγανικής καταγωγής, παιδιά 19 ετών, που δε γνωρίζουν να μιλήσουν ούτε Ελληνικά, ούτε Αγγλικά παρά μόνο φαρσί, οπότε η όλη διαδικασία θα ήταν εντελώς δυσπρόσιτη για αυτούς. Τους τόνισα ότι θα ήταν αδύνατον να μπούνε δύο Αλλοδαποί στην ιστοσελίδα gov.gr από το κινητό τους, εάν αυτό ήταν smart phone, μιας και ήταν παιδιά πάμφτωχα, και να ακολουθήσουν μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια τα βήματα προκειμένου να φτάσουν στο σημείο να βεβαιώσουν το γνήσιο μέσω αυτής της ιστοσελίδας. Δύο απλά παιδιά Αλλοδαποί, που ήρθαν να βοηθήσουν τους συγκατοίκους τους βεβαιώνοντας αληθώς πάντα ότι διαμένουν μαζί τους. Αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί, δε θα τα κατάφερναν, και αυτό προσπάθησα να εξηγήσω στους δύο αστυνομικούς.

Εκείνη τη στιγμή ο αστυνομικός που βρισκόταν στο γραφείο (όχι ο αξιωματικός υπηρεσίας), αφού δεν είχε τίποτα να μου απαντήσει στην ως άνω παρατήρηση-δήλωση μου, μου ύψωσε τον τόνο της φωνής του και μου φώναζε να βγω έξω από το γραφείο και ότι τους έχει κουράσει η παρουσία μου. Μου συμπεριφέρθηκε με απαξιωτικό ύφος, ξεφεύγοντας από τα όρια και με πολύ άσχημο και περιφρονητικό τόνο προς το πρόσωπο μου.

Συνέχισα τη προσπάθεια, επειδή έπρεπε να πράξω το καθήκον μου προς τον εντολέα μου, να αναφέρω στον αξιωματικό υπηρεσίας ότι επιβάλλεται ως αστυνομικός να βοηθάει τους πολίτες και να μην τους δημιουργεί εμπόδια και ότι προέχει το συμφέρον του πολίτη. Του ανέφερα ότι ειλικρινά είχα απευθυνθεί σε άλλα δύο αστυνομικά τμήματα και με είχαν παραπέμψει στο Α.Τ Κυψέλης. Επίσης του είπα να μη με κάνει να γυρίσω όλα τα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας χωρίς λόγο αφού εκεί ήταν οι εντολείς μου και ενώπιων τους ήταν και οι μάρτυρες-φίλοι τους που θα βεβαιωνόταν το γνήσιο της υπογραφής της υπεύθυνης δήλωσής τους.  Η απάντηση του αξιωματικού υπηρεσίας ήταν «καλά σας έδιωξαν από τα άλλα αστυνομικά τμήματα για να έρθετε εδώ και εμείς πρέπει να σας εξυπηρετήσουμε;». Του αναφέρω ότι δεν είναι απάντηση αυτή ενός αστυνομικού που έχει υποχρέωση να πράξει το καθήκον του και ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση διότι κινδυνεύει πράγματι η ζωή των εντολέων μου και κινδυνεύουν να βρεθούν προφυλακισμένοι άνευ λόγου και αιτίας. Η συζήτηση αυτή κράτησε αρκετή ώρα, περίπου 10 λεπτά, τόσος και λιγότερος χρόνος όμως χρειαζόταν για να βεβαιωθεί το γνήσιο τα υπογραφής. Παρόλα αυτά δεν εισακούστηκαν οι παρακλήσεις μου. Τότε σηκώνεται από τη θέση του ο αξιωματικός υπηρεσίας και αφού είχε τελειώσει το γεύμα του, και μου λέει «έλα τώρα πέρνα έξω», μιλώντας μου στον Ενικό. Τον κοίταξα χωρίς να κουνηθώ και άμεσα με ακουμπάει στο αριστερό μου μπράτσο και με ωθεί προς την έξοδο. Αφού με πήγε πίσω ελάχιστα εκατοστά, τον κοιτάω ξανά και του λέω «μη με ακουμπάς, δε ντρέπεσαι, είμαι τόσο ετών άνθρωπος και σε περνάω 20 χρόνια, έχω ήθος, είμαι μορφωμένος, δε σε ενόχλησα, και εσύ φέρεσαι έτσι και μιλάς και στον ενικό;». Τότε μου ζήτησε ένα χαμηλόφωνο συγγνώμη που έστω με ακούμπησε, και μου είπε να απομακρυνθώ από την πόρτα του γραφείου του αξιωματικού υπηρεσίας, έβαλε δε το σώμα του μπροστά στην πόρτα προκειμένου να μη μπορώ να εισέλθω. Μου ανέφερε ότι δεν τον νοιάζει η ηλικία μου, ούτε και ποιος είμαι.

Του απάντησα ότι μιλάει σε έναν άνθρωπο που είναι δικηγόρος και προσπαθεί να ασκήσει το επάγγελμά του με συνέπεια και ήθος και ότι στα πλαίσια της καλής πίστης και του κατεπείγοντος της περίστασης, θα έπρεπε να με εξυπηρετήσει. Απτόητος συνέχισε να αδιαφορεί και να με προτρέπει να αποχωρήσω λέγοντάς μου ότι αποκλείεται να αλλάξει η απόφασή του.

Του ζήτησα να κάνει μία προσπάθεια να βεβαιώσει το γνήσιο της υπογραφής στα παιδιά που περίμεναν υπομονετικά μπροστά του και ότι μέχρι να δω τον εντολέα μου, έχει 20’ προκειμένου να βρει ελάχιστο χρόνο. Αφού είπε στους δύο μάρτυρες να περιμένουν εκτός κτιρίου, μου είπε να κατέβω στα κρατητήρια και «βλέπουμε». Επέστρεψα μετά από 20 λεπτά και μου είπαν οι μάρτυρες ότι δεν τους έχει φωνάξει να υπογράψει τις υπεύθυνες δηλώσεις. Τον παρακάλεσα μία τελευταία φορά. Όμως μίλαγα σε τοίχο, αφού πλέον δε μου έδινε καμία σημασία, μου φώναζε επί 2’ «αποχωρήστε από το γραφείο, φύγετε, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό που θέλετε». Ο έτερος αστυνομικός δε, για άλλη μία φορά μου φώναξε και είπε το εξής αυτολεξεί: «είστε εδώ μισή ώρα και κλαίγεστε χωρίς νόημα, μας έχετε κουράσει, πηγαίνετε κύριε μου».

Στην ερώτηση «πείτε μου τι να κάνω και θα το κάνω, πόσο θέλετε να περιμένω και θα περιμένω;», «δεν έχω άλλο τρόπο να λύσω το σοβαρό αυτό θέμα για μένα», αλλά απλούστατο θέμα για την αστυνομία, οι δύο αυτοί άνθρωποι μου απάντησαν ότι δεν τους αφορά, είναι δική μου δουλειά και όχι δική τους και ότι τους ενοχλώ εδώ και πολύ ώρα».

Σοκαρισμένος από την αήθη και προσβλητική συμπεριφορά των δύο οργάνων της τάξης, ντροπιασμένος από την άσχημη αντιμετώπιση τους και την αδιαφορία τους προς έναν συνήγορο και προς δύο πολίτες που περίμεναν στωικά μήπως αλλάξει η γνώμη των δύο αυτών ανθρώπων, έφυγα αφού τους είπα ότι θα έχουν τύψεις για τη συμπεριφορά τους. Τη στιγμή που έφευγα ο έτερος αστυνομικός μου κούνησε επιδεικτικά και υποτιμητικά το χέρι σαν να μου έλεγε φύγε, λέγοντας: «έλα έλα βγείτε έξω».

Μετά από αυτό το περιστατικό, ένιωσα ευάλωτος ως δικηγόρος και ως άνθρωπος. Ζητούσα ένα σοβαρότατο πράγμα διάρκειας 2 λεπτών και από πείσμα και εγωισμό, δύο άνθρωποι παραβίασαν το καθήκον τους και φέρθηκαν άσχημα, υποτιμητικά και περιφρονητικά σε έναν δικηγόρο επαγγελματία κατά πολύ μεγαλύτερό τους στην ηλικία. Δε ντράπηκαν σε τίποτα, με έβλεπαν και με άκουγαν να παρακαλάω για κάτι τόσο απλό και η αντίδρασή τους ήταν η ειρωνεία, το μειδίαμα, η υποτίμηση της προσωπικότητά μου και κύριο μέλημα του αξιωματικού υπηρεσίας ήταν να βγω έξω από την πόρτα, σε σημείο που ήρθε κοντά στο πρόσωπο μου και με ώθησε προς την έξοδο.

Ευτυχώς δεν τόλμησαν να με εξυβρίσουν αλλά ούτε και να με σπρώξουν, όμως κανένας δεν έχει δικαίωμα να ακουμπάει και να ωθεί συνήγορο της ηλικίας μου αλλά και κάθε πολίτη, και να τον αντιμετωπίζει τόσο άσχημα και μειωτικά.

Από όσο γνωρίζω, μέρος της αποστολή της αστυνομίας είναι η απρόσκοπτη κοινωνική διαβίωση των πολιτών, η συμμετέχει στην αντιμετώπιση κάθε έκτακτης ανάγκης, η προστασία των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων των πολιτών, η εφαρμογή των διατάξεων για τα ήθη και η προστασία του Κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης κ.ο.κ.

Επίσης σύμφωνα με τα όσα ορίζονται στο άρθρο 74Α’ του Π.∆. 141/1991, η αποστολή και τα καθήκοντα του Αστυνομικού της Γειτονιάς, όπως φαντάζομαι και πολλών άλλων αστυνομικών όπου και αν υπηρετούν, είναι η προσέγγιση και διαρκής επικοινωνία µε τους πολίτες µίας χωροταξικά ορισμένης περιοχής (γειτονιά), η εµπέδωση του αισθήματος ασφαλείας αυτών και η δημιουργία αμοιβαίων σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας µε την τοπική κοινωνία για την πρόληψη της εγκληματικότητας και η αντιμετώπιση γενικά προβλημάτων αστυνομικής φύσεως.

Στα πλαίσια αυτής της αποστολής ο αστυνομικός προσεγγίζει µε ενδιαφέρον τα προβλήματα των πολιτών και μεριμνά για την επίλυση τους και παρέχει υπηρεσίες εξυπηρέτησης. Επίσης αναφέρει στην Υπηρεσία του τα μείζονος σηµασίας ζητήματα του γενικότερου ενδιαφέροντος για την αντιμετώπιση τους. Ενεργεί µε αντικειμενικότητα και αμεροληψία και αποφεύγει συμπεριφορές και σχέσεις, οι οποίες ενδεχομένως θα προκαλέσουν δυσμενή σχόλια τόσο για τον ίδιο όσο και για την Υπηρεσία και συμπαραστέκεται σε άτοµα ευαίσθητων κοινωνικών οµάδων και αναξιοπαθούντες. Εκτελεί κάθε άλλο καθήκον στα πλαίσια της αποστολής που του ανατίθεται. από το διοικητή της Υπηρεσίας.

Στις περιπτώσεις που υπάρχει ανυπέρβλητο κώλυμα και σπουδαίος και σοβαρός λόγος, ο σωστός και ηθικός αστυνομικός, αντιδρά χωρίς αρχηγικές τάσεις και εξουσιαστική διάθεση αλλά σαν «άνθρωπος» πάνω από όλα και βοηθάει τόσο τον πολίτη, πόσω μάλλον τον συνήγορο υπεράσπισης που έχει ένα δύσκολο έργο μπροστά του και για να το φέρει εις πέρας, είναι ανεπίτρεπτο δύο αστυνομικά όργανα, όποια ηλικία και εάν έχουν, να του δημιουργούν αναχώματα και ένα δύσβατο μονοπάτι.

Τη ημέρα του επίδικου συμβάντος, αυτοί οι δύο αστυνομικοί ντρόπιασαν το σώμα της αστυνομίας, έδειξαν έλλειψη ήθους και αξιών, έδειξαν ασέβεια και κακή πίστη. Αυτά τα φαινόμενα πρέπει να εξαλειφτούν και να μην επαναληφθούν. Όσοι αστυνομικοί δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλο και την αποστολή τους δεν έχουν θέση στην Αστυνομία διότι την εξευτελίζουν και καθιστούν τον πολίτη πιο αδύναμο και έρμαιο της αδικίας και της μη απονομής δικαιοσύνης.

Όπως είχε αναφέρει και δημόσια ο Γ.Γ Αστυνομικών υπαλλήλων Αττικής κ.ος Κρικέτος «προσπαθούμε καθημερινά να έρθουμε δίπλα στον πολίτη κι έχουμε κάποιες αισχρές πράξεις κάθε είδους που μας γυρίζουν πίσω δεκαετίες».

Κατανοώ το θέμα και πρόβλημα του κορονοϊού αλλά και τις όποιες οδηγίες μπορεί να έχει ο κάθε αξιωματικός υπηρεσίας. Όμως είναι κατάφωρη παράβαση καθήκοντος, η άρνηση βοήθειας σε έναν πολίτη και έναν συνήγορο για κάτι απλό διάρκειας 3 λεπτών μόνο, στο βωμό της οδηγίας να κλείσει ο πολίτης ραντεβού για ένα απλό γνήσιο της υπογραφής. Αυτό γίνεται για να αποφευχθεί ο συνωστισμός και όχι τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας αλλά ούτε και εκτός αυτού, να μην υπάρχει η δυνατότητα να υπογραφεί και να σφραγιστεί μία υπεύθυνη δήλωση. Επιπροσθέτως, όσο επίμονος και εάν είναι ένας συνήγορος, κάτι που συμβαίνει όχι επειδή είναι πεισματάρης όπως οι δύο αστυνομικοί αλλά επειδή το καθήκον του επιβάλλει να κάνει τη δουλειά του σωστά και έντιμα, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε αυτά τα νεαρά άτομα που υπηρετούν το αστυνομικό σώμα, να σηκώνουν χέρι, να ακουμπάνε, να απωθούν τον οποιονδήποτε, να ειρωνεύονται και να αδιαφορούν σε ένα δίκαιο και ανθρώπινο αίτημα ενός πολίτη ή συνηγόρου.

Για την ιστορία, ο ανακριτής του Ανακριτικού Τμήματος του Πρωτοδικείου Αθηνών, αφού του εξήγησα τι είχε συμβεί, επισκοπώντας όλα τα έγγραφα, σχολίασε ότι η υπεύθυνη δήλωση των εντολέων μου ήταν χωρίς γνήσιο υπογραφής και αυτό είναι ανήκουστο. Μου υπενθύμισε κάτι που ήδη γνώριζα, ότι χωρίς μία υπεύθυνη δήλωση κατοικίας, αυτός ο άνθρωπος, ο κρατούμενος, ουσιαστικά δεν έχει μόνιμη και επίσημη διαμονή, και ότι θα πρέπει άμεσα να βεβαιωθεί το γνήσιο της υπογραφής από ένα αστυνομικό τμήμα, άλλως, ενδεχομένως να προφυλακιζόταν. Ο Ανακριτής αδυνατούσε να πιστέψει ότι αρνήθηκαν να χάσουν 3 λεπτά αυτοί οι δύο αστυνομικοί του Τμήματος Κυψέλης και να βεβαιώσουν το γνήσιο της υπογραφής. Αδυνατούσε να πιστέψει ότι έφυγα άπραγος από το τμήμα και ότι δε σεβάστηκαν καν ότι πρέπει αυτό το έγγραφο (υπεύθυνη δήλωση) να το επικαλεστώ και να το προσκομίσω ενώπιον μίας προέδρου Πρωτοδικών σε διαδικασία Ανάκρισης.

Τελικά με σύμφωνη γνώμη του κ.ου ανακριτή, μεταφέρθηκε η ημερομηνία της ανάκρισης για την επόμενη ημέρα, ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος να προσπαθήσουμε να βεβαιώσουμε το γνήσιο της υπογραφής σε μία υπεύθυνη δήλωση αλλά και να είμαστε πλήρως έτοιμοι για την υπεράσπιση των εντολέων μας.

Ο πρόεδρος, αναγκάστηκε να βοηθήσει αυτός το έργο της υπεράσπισης, αφού ως άνθρωπος και ως λειτουργός της δικαιοσύνης συνειδητοποίησε ότι η έλλειψη αυτού του εγγράφου θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον κατηγορούμενο και για τη ζωή του. Όμως ολόκληρος αξιωματικός υπηρεσίας και ο έτερος αστυνομικός, δε μπόρεσαν να συλλάβουν ούτε το μέγεθος της σημασίας αυτού που τους ζήτησα αλλά ούτε το μέγεθος της απλότητας αυτού που είχαν να πράξουν.

Με λύπη σας μεταφέρω όλα αυτά, ευελπιστώντας να μη λάβουν ξανά χώρα τέτοια γεγονότα και να μην υπάρξει ποτέ ξανά κίνδυνος για τον οποιονδήποτε επειδή κάποιος διέπραξε παράβαση καθήκοντος επειδή βαριόταν να εξυπηρετήσει έναν συνήγορο ή επειδή από πείσμα στην επιμονή του συνηγόρου, αποφάσισε να ορθώσει το ανάστημα της εξουσίας που του έδωσε το κράτος αλλά που τον κατέστησε συνάμα τόσο «μικρό» και «μικροπρεπή». Ο ωχαδερφισμός δεν έχει θέση σε καμία κοινωνία, η αναλγησία κάποιων ως προς τα προβλήματα της κοινωνίας επιβάλλεται να εκλείψει.

Τι διαφορά άραγε έχει η παράβαση καθήκοντος του άρθρου 259 του Ποινικού Κώδικα «Υπάλληλος που με πρόθεση παραβαίνει τα καθήκοντα της υπηρεσίας του με σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο όφελος ή να βλάψει το κράτος ή κάποιον άλλο τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή, αν η πράξη αυτή δεν τιμωρείται με άλλη ποινική διάταξη, σε σχέση με αυτά που διέπραξαν οι δύο αυτοί «άνθρωποι», χωρίς λόγο και αίτια;

Σημειώνω ότι όλη αυτή την ώρα που προσπαθούσα να πείσω τους εν λόγω αστυνομικούς να με εξυπηρετήσουν, ήμουν απόλυτα ευγενικός και πάντα συγκαταβατικός σε ό, τι και αν μου έλεγαν. Ίσως και κόντρα στο χαρακτήρα μου, υπέστην μείωση της προσωπικότητάς μου και ουδέποτε ξεπέρασα τα όρια. Δε φώναξα όπως οι δύο αστυνομικοί, δεν ειρωνεύτηκα όπως έπραξαν, δεν κοιτούσα τον τοίχο όταν τους μιλούσα και δεν τους απαξίωσα ποτέ όπως έπραξαν αυτοί σε εμένα.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν σε περίπτωση που επέμενα εντονότερα, σε περίπτωση που αντιδρούσα όταν με ακούμπησε και με ώθησε ο αξιωματικός υπηρεσίας, σε περίπτωση που φώναζα διεκδικώντας το δίκαιο αίτημα του εντολέως μου, σε περίπτωση που ειρωνευόμουν, σε περίπτωση που ακουμπούσα και εγώ αυτόν τον άνθρωπο που τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω μου.

Ευτυχώς λόγο της ηλικίας μου και της εμπειρίας μου, μπόρεσα να διαχειριστώ την κατάσταση, και αποχώρησα άπραγος. Πολλοί συνάδελφοι, ακόμα και εκ του συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου, με προέτρεψαν να καταθέσω μήνυση, να δημοσιοποιήσω το θέμα και διαφώνησαν με το χειρισμό του προβλήματος που μου δημιούργησαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Είπαν ότι έπρεπε να είμαι πιο έντονος, και να μην επιτρέψω να αποχωρήσω χωρίς να πάρω ένα απλό γνήσιο υπογραφής σε έτοιμη υπεύθυνη δήλωση και έπρεπε να σπρώξω τον οποιονδήποτε απλώνει χέρι επάνω στα ρούχα μου και το σώμα μου έστω και ελάχιστα. Όμως αλήθεια, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί σε περίπτωση που και εγώ αντιδρούσα σε όσα μου είπαν ή έπραξαν αυτά τα συγκεκριμένα όργανα της τάξης. Ίσως αταξία, ίσως ακραία φαινόμενα βίας εκατέρωθεν που θα μας γυρνούσαν πίσω δεκαετίες.

Από Σεπτέμβριο, υπάρχει το ενδεχόμενο να έχω τη τιμή να διδάξω στη σχολή αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας. Αναρωτιέμαι, τι μπορώ να διδάξω σε αυτά τα παιδιά όταν ένας τέτοιος απόφοιτος αυτής της σχολής φέρεται με τέτοιο παράλογο και αντιδεοντολογικό τρόπο. Η σχολή πρέπει να έχει ανθρώπους με ήθος πρωτίστως και με αξιοπρέπεια, πρέπει ο κάθε αστυνομικός να έχει ανωτερότητα και όχι μικροπρέπεια, να έχει αντροσύνη, να παίρνει γενναίες αποφάσεις, να είναι παλικάρι που όλοι τον θαυμάζουν. Το ίδιο ισχύει και για τα δύο φύλα εννοείται.

Να θαυμάσουμε τι ακριβώς σε αυτά τα δύο παιδιά που δε μπόρεσαν να εκπληρώσουν ούτε καν το ελάχιστο μέρος των καθηκόντων τους, αλλά ακολουθώντας γραφειοκρατικές μικρότητες, κατάφεραν να δημιουργήσουν πρόβλημα σε μία ολόκληρη διαδικασία και ίσως σε κάποιες ανθρώπινες ζωές.

Ο ανθρώπινος πόνος, μικρός ή μεγάλος, είναι ένα πρόβλημα που θα πρέπει να το χειριζόμαστε με αξιοπρέπεια και θετική διάθεση, με αίσθημα αλληλεγγύης και βοήθειας. Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραψε : «Όποιος γλυτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας». Στην προκειμένη περίπτωση, δύο εκπρόσωποι της ΕΛ.ΑΣ, προφανώς εξαίρεση ανάμεσα σε τόσους εξαιρετικούς αστυνομικούς που πράττουν το χρέος τους στην κοινωνία και τη πατρίδα, χαμήλωσαν το μπόι της ανθρωπότητας, της αξιοπρέπειας, της αντίληψης και της κατανόησης. Δεν χύθηκε αίμα, δεν εξυβρίστηκε κανείς, δε χτυπήθηκε κανείς, όμως διεπράχθη βαρύ πλήγμα κατά το πολιτισμού και της ανθρωπιάς, κατά της αξιοπρέπειας και της λογικής.

Και στο τέλος ίσως πούνε ότι δεν έγινε και τίποτα. Απλά κάποιος αλλοδαπός,  ίσως βρισκόταν πίσω από τα σίδερα, προφυλακισμένος από την εκούσια και πεισματική παράλειψη αυτών των ανθρώπων. Ανθρώπων;;;  Που είναι η ανθρωπιά;;;

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr