Δεν ασκείται καταχρηστικά η αξίωση του εργαζομένου για απόληψη μισθών υπερημερίας εκ μόνου του λόγου ότι το ύψους τους είναι ιδιαίτερα

Περίπτωση εργαζομένης με μακρά (από το 1985) και ευδόκιμη υπηρεσία, της οποίας την σύμβαση εργασίας κατήγγειλε για σπουδαίο λόγο η εργοδότρια επιχείρηση στις 29.5.2000 αποδίδοντάς της, κακόβουλα και προσχηματικά,πειθαρχικά και ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά, για την οποία μάλιστα ασκήθηκε έγκληση εις βάρος της.

Με αμετάκλητη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων η απολυθείσα κρίθηκε ομοφώνως επί της ουσίας αθώα των αποδιδόμενων κατηγοριών (κακουργηματική υπεξαίρεση), που συνιστούσαν και τους σπουδαίους λόγους καταγγελίας, ενώ με επίσης αμετάκλητη απόφαση του Εφετείου Αθηνών αναγνωρίστηκε η ακυρότητα της απόλυσής της και η υποχρέωση της εργοδότριας να της καταβάλει αποδοχές υπερημερίας για το μετά τις 29.5.2000 έως και 29.5.2009.

Καθώς όμως η εργοδότρια εξακολούθησε να μην αποδέχεται τις προσφερόμενες υπηρεσίες της, αναγνωρίστηκε, με νέα εφετειακή απόφαση, ότι οφείλει στην ακύρως απολυθείσα αποδοχές υπερημερίαςκαι για το μετά την 1^η.6^ου.2009 χρονικό διάστημα, με όριο όμως τις 11.4.2012, οπότε, κατά την εν λόγω, ήδη αναιρεσιβαλλόμενη, εφετειακή απόφαση, λύθηκε αυτοδικαίως η σύμβαση εργασίας με τη συμπλήρωση του προβλεπόμενου από τον νόμο για τη συνταξιοδότηση ορίου ηλικίας της ενάγουσας.

Κρίση του Αρείου Πάγου ότι μόνη η μακρά διάρκεια του διαστήματος για το οποίο ζητούνται αποδοχές υπερημερίας, χωρίς παράλληλα να είναι δόλια και κακόβουλη η αποφυγή του εργαζομένου προς ανεύρεση εργασίας, δεν καθιστά την άσκηση της σχετικής αξίωσης καταχρηστική.

Ούτε συνιστά κακόβουλη παράλειψη εκ μέρους του εργαζομένου η άρνησή του να απασχοληθεί σε άλλον εργοδότηεάν η εργασία που του προσφέρεται ή οι συνθήκες αυτής δεν είναι ανάλογες με τα προσόντα, τις γνώσεις ή την ειδικότητά του ή η τυχόν αποδοχή της δυσχεραίνει σημαντικά την επιστροφή του εργαζομένου στην προηγούμενη θέση του σε περίπτωση που ο εργοδότης διακόψει την υπερημερία τουκαλώντας τον εργαζόμενο να αναλάβει εργασία.

Έτσι, η επιδίκαση του συνολικού ποσού των 292.879,58 ευρώ για μισθούς υπερημερίας στην ακύρως απολυθείσα εργαζομένη δεν αντιβαίνει στο άρθρο 281 Α.Κ.

Δεδομένου δε ότι το άρθρο5 παρ. 2 της 6/2012 Π.Υ.Σ.κατήργησε από τις 14.2.2012 όλες τις ρήτρες μονιμότητας που προβλέπονταν από τυπικούς νόμους, κανονιστικές αποφάσεις, συλλογικές ρυθμίσεις, κανονισμούς εργασίας, οργανισμούς προσωπικού ή αποφάσεις οργάνων διοίκησης των επιχειρήσεων, έπεται ότι, από την ίδια ημερομηνία, καταργήθηκε και η ρήτρα του κανονισμούεργασίας της εναγόμενης εργοδότριας εταιρείας στην οποία οριζόταν ότι η σύμβαση εργασίας του προσωπικού της λύεται αυτοδικαίως με τη συμπλήρωση συγκεκριμένου ορίου ηλικίας.

Συνεπώς, η συμπλήρωση στις 11.4.2012 του εν λόγω ορίου ηλικίας από την ενάγουσα εργαζομένη δεν επέφερε άρση τη υπερημερίας της εργοδότριας επιχείρησηςγια το μετέπειτα χρονικό διάστημα, καθώς από 14.2.2012 η σύμβαση εργασίας είχε ήδη μετατραπεί σε αορίστου χρόνου, και κατά τούτο έσφαλε η εφετειακή απόφαση μη επιδικάζουσα μισθούς υπερημερίας και για το μετά τις 11.4.2021 χρονικό διάστημα (Απόφαση Αρείου Πάγου, «Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου», τόμος 80^ός  (2021), σελ. 909).

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr