Δεν έχει την ιδιότητα του διευθύνοντος υπαλλήλου ο προϊστάμενος λογιστηρίου

Διευθύνων υπάλληλος θεωρείται το πρόσωπο εκείνο στο οποίο, συνεπεία των εξαιρετικών προσόντων του ή της ιδιάζουσας εμπιστοσύνης προς αυτό του εργοδότη, ανατίθενται καθήκοντα γενικότερης διεύθυνσης όλης της επιχείρησης ή σημαντικού τομέα της και εποπτείας του προσωπικού, έτσι ώστε όχι μόνο να επηρεάζει αποφασιστικά τις κατευθύνσεις και την εξέλιξη της επιχείρησης, αλλά και να διακρίνεται εμφανώς από τους άλλους υπαλλήλους λόγω της άσκησης των δικαιωμάτων και εξουσιών του εργοδότη, όπως είναι η πρόσληψη και η απόλυση του προσωπικού, ακόμη διαθέτει πρωτοβουλία και ανεξαρτησία υψηλού βαθμού, έστω και αν είναι υποχρεωμένο να συμμορφώνεται με τις διατάξεις νόμων, σχέδια και πλαίσιο γενικών καθοδηγητικών γραμμών του εργοδότη, επωμίζεται ενίοτε και ποινικές ευθύνες για την τήρηση των διατάξεων που έχουν θεσπιστεί προς το συμφέρον των εργαζομένων, και αμείβεται συνήθως με μισθό πολύ υψηλότερο των νόμιμων ελάχιστων ορίων και του καταβαλλόμενου μισθού στους λοιπούς υπαλλήλους.

Τέτοιο πρόσωπο, αν και δεν παύει να είναι εργαζόμενος, εξαιρείται της εφαρμογής των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας ως προς τα χρονικά όρια εργασίας.

 Επίσης εξαιρείται, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, της εφαρμογής των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας που είναι ασυμβίβαστες προς την εξέχουσα θέση του και την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που ανέλαβε με την εργασιακή του σύμβαση, και ειδικότερα εξαιρείται της εφαρμογής των διατάξεων ως προς τις αποδοχές και το επίδομα της ετήσιας αδείας αναψυχής, και αντισταθμίζεται η εξαίρεση αυτή με τον αυξημένο μισθό που του καταβάλλεται.

 Για τον χαρακτηρισμό εργαζομένου ως «διευθύνοντος υπαλλήλου» δεν είναι αναγκαίο να συντρέχουν όλες οι πιο πάνω περιστάσεις, διότι η έννοια της διευθυντικής θέσης, ανεξαρτήτως του αν ο εργαζόμενος έχει ή όχι τον τίτλο του κατόχου αυτής, προσδιορίζεται με βάση τα αντικειμενικά κριτήρια της καλής πίστης και της συναλλακτικής εμπειρίας, της κοινής πείρας και της λογικής, από τη φύση και το είδος των παρεχόμενων υπηρεσιών, που κρίνονται ενιαίως, καθώς και από την ιδιάζουσα σχέση του προς τον εργοδότη και τους λοιπούς εργαζομένους.

 Η έννοια αυτή δεν αναιρείται από το γεγονός ότι στην εργασιακή σχέση ενυπάρχει και το στοιχείο της εξάρτησης του εργαζομένου-διευθύνοντος υπαλλήλου από τον εργοδότη, έστω και σε χαλαρή μορφή.

 Με την απόδειξη της ιδιότητας εργαζομένου ως διευθύνοντος υπαλλήλου βαρύνεται ο εργοδότης.

 Κρίση ότι ο αναιρεσίβλητος προϊστάμενος Λογιστηρίου δεν είχε την ιδιότητα του διευθύνοντος υπαλλήλου, καθώς δεν επηρέαζε αποφασιστικά την κατεύθυνση και την εξέλιξη της επιχείρησης ως προς τους οικονομικούς της στόχους, δεν ασκούσε τα δικαιώματα της αναιρεσείουσας έναντι του συνόλου ή σημαντικού μέρους του προσωπικού της, με αρμοδιότητα πρόσληψης και απόλυσης, και δεν εμφανιζόταν έναντι των άλλων εργαζομένων αντί της αναιρεσείουσας, δεν επωμιζόταν ποινικές ευθύνες για την τήρηση των διατάξεων που έχουν θεσπισθεί προς το συμφέρον των εργαζομένων, δεν ήταν αρμόδιος για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων και την επίτευξη των σκοπών της επιχείρησηςκαι δεν εκπροσωπούσε την αναιρεσείουσα έναντι των Δημοσίων Αρχών ή έναντι τρίτων ιδιωτών, ενώ η μηνιαία αμοιβή του στο Τμήμα Λογιστηρίου ήταν ανάλογου ύψους με τις αμοιβές που η αναιρεσείουσα κατέβαλλε και σε άλλους υπαλλήλους του Τμήματος, νεότερους του αναιρεσιβλήτου και με προσόντα ανάλογα με τα δικά του (Απόφαση   Αρείου Πάγου, «Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου», τόμος 81ος   (2022), σελ. 183).

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr