Καταγγελία λόγω συμπλήρωσης ορίου ηλικίας και απόλυσης συνδικαλιστή

Οι διατάξεις του άρθρου 1 παρ. 6 ν. 4046/2012 και του άρθρου 5 της Π.Υ.Σ. 6/2012 συνιστούν διατάξεις αμφιμερώς αναγκαστικού δικαίου, που αποβλέπουν στη διασφάλιση του ρυθμιστικού προνομίου του κρατικού νομοθέτη έναντι των κοινωνικών εταίρων.

Συνεπώς, δεν επιτρέπεται για το μέλλον, μετά την έναρξη ισχύος τους (14.2.2012), η επαναδιαπραγμάτευση των καταργηθεισών ρητρών μονιμότητας, ήτοι δεν επιτρέπεται η εκ νέου θέσπιση τέτοιων ρητρών που εισάγουν περιορισμούς του εργοδοτικού δικαιώματος καταγγελίας, τουλάχιστον με κανονισμό εργασίας ή σ.σ.ε.. Απολύσεις που συνδέονται με το πρόσωπο του εργαζομένου δεν υπάγονται στην έννοια των ομαδικών απολύσεων, λαμβάνουν χώρα εκτός της προβλεπόμενης με τον ν. 1387/1983 διαδικασίας, και δεν συναριθμούνται με τυχόν συντρέχουσες απολύσεις που συνδέονται με το πρόσωπο του εργοδότη.

Ο νόμος δεν απαριθμεί τους λόγους που αφορούν το πρόσωπο του εργαζομένου, τέτοιοι όμως λόγοι είναι εκείνοι που σχετίζονται με τη συμπεριφορά ή την ικανότητα του εργαζομένου ή την προσωπική του κατάσταση, είτε αυτοί οι λόγοι δύναται περαιτέρω να αναχθούν σε υπαιτιότητά του είτε όχι.

Πρόκειται δηλαδή για λόγους που συνδέονται με το πρόσωπο του εργαζομένου με οποιονδήποτε τρόπο, και όχι μόνο με την περίπτωση αντισυμβατικής του συμπεριφοράς.

Ομοίως, ως λόγος που ανάγεται στο πρόσωπο του εργαζομένου, και δη στην προσωπική του κατάσταση, κρίνεται και αυτός κατά τον οποίον ο εργοδότης προβαίνει σε καταγγελία επειδή ο εργαζόμενος συμπλήρωσε τις προϋποθέσεις για τη λήψη πλήρους σύνταξης.

Δεν αποκλείεται όμως απολύσεις εργαζομένων υπό συνθήκες πλήρωσης των προϋποθέσεων πλήρους συνταξιοδότησής τους να οφείλονται σε ή και σε οικονομικοτεχνικούς λόγους.

Οι μεικτές αυτές περιπτώσεις, υπό την έννοια των απολύσεων που ανάγονται σε σύνθετο λόγο, ο οποίος αφορά τόσο το πρόσωπο του εργοδότη όσο και το πρόσωπο του εργαζομένου, εμπίπτουν στο πεδίο του ν. 1387/1983, λαμβανομένου υπ’ όψιν του ότι η εξαίρεση απολύσεων από τον ν. 1387/1983 αφορά λόγο αναγόμενο αποκλειστικά στο πρόσωπο του εργαζομένου.

Με το άρθρο 8 εδ. β΄ ν. 3198/1955 δεν θεσμοθετείται υποχρέωση του εργοδότη για καταγγελία της σύμβασης εργασίας, ούτε υποχρέωση του μισθωτού για οικειοθελή αποχώρησή του από την εργασία, απλώς παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να απομακρύνει τον εργαζόμενο, ακόμη και άνευ της συγκατάθεσής του, εφόσον στο πρόσωπό του συντρέχουν οι τιθέμενες προϋποθέσεις, με την καταβολή μειωμένης αποζημίωσης.

Η διάταξη αυτή συνιστά θεμιτή παρέκκλιση και δεν αντίκειται στις διατάξεις της Οδηγίας 2000/78 για την καταπολέμηση των διακρίσεων, μεταξύ άλλων, λόγω ηλικίας, διότι η εν λόγω Οδηγία δεν αποκλείει τη θέσπιση διατάξεων της εσωτερικής νομοθεσίας των κρατών-μελών ή όρων σ.σ.ε. ή κ.ε. που καθορίζουν με αντικειμενικά κριτήρια όρια ηλικίας υποχρεωτικής αποχώρησης των μισθωτών.

Η ειδική προστασία που παρέχει ο ν. 1264/1982 στα συνδικαλιστικά στελέχη της διοίκησης των οργανώσεών τους δεν αίρεται στην περίπτωση συνδρομής των προϋποθέσεων του άρθρου 8 εδ. β΄ ν. 3198/1955 περί καταγγελίας λόγω συνδρομής των προϋποθέσεων λήψης πλήρους σύνταξης γήρατος (απόφαση Μον. Πρωτ. Αθηνών Αρείου Πάγου, Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου 2021, σ. 325).

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr