Πρόσληψη με διαγωνισμό: Σε περίπτωση μη πλήρωσης των θέσεων ο εργοδότης υποχρεούται να προσλάβει τους επιλαχόντες  

Οι όροι της προκήρυξης δύνανται να προβλέπουν την αξιολόγηση και κατάταξη των υποψηφίων βάσει μόνο των αποδεικνυόμενων προσόντων εκάστου ή και την υποβολή αυτών σε εξέταση, επιτυχών δε θεωρείται ο υποψήφιος που κατέλαβε σειρά επιτυχίας αντιστοιχούσα προς τον αριθμό των προκηρυχθεισών θέσεων, οπότε, εάν συντρέχουν και οι λοιποί όροι της προκήρυξης, πληρούται η αίρεση και ο εργοδότης, αρνούμενος να αποδεχθεί τις υπηρεσίες του επιτυχόντος, καθίσταται υπερήμερος και οφείλει μισθό υπερημερίας.

 Εάν, αντιθέτως, ο υποψήφιος καταλάβει σειρά πέραν των προκηρυχθεισών θέσεων, ματαιούται οριστικώς η αίρεση και, ως εκ τούτου, εάν ορισμένοι εκ των επιτυχόντων δεν προσληφθούν τελικώς και δεν πληρωθούν όλες οι προκηρυχθείσες θέσεις εργασίας, ο αποτυχών υποψήφιος δεν καταλαμβάνει αυτοδικαίως μία των κενών θέσεων, ούτε δύναται να εγείρει σχετική αξίωση, εκτός αν υπάρξει νέα πρόταση προς κατάρτιση συμβάσεως, η οποία πάντως εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη.

 Τούτο όμως δεν ισχύει εάν η προκήρυξη περιέχει τον όρο ότι οι μη πληρούμενες από τους επιτυχόντες θέσεις θα συμπληρώνονται από τους επόμενους κατά σειρά κατάταξης υποψηφίους, αφού, υπό τον εν λόγω όρο, η κατάληψη από τον υποψήφιο σειράς πέραν των προκηρυχθεισών θέσεων δεν επιφέρει αφ’ εαυτής τη ματαίωση της αιρέσεως, η οποία δύναται να πληρωθεί εν συνεχεία εάν υπάρξει αντίστοιχη θέση μη πληρωθείσα από επιτυχόντα.

            Για την τελείωση της σύμβασης εργασίας και την περιέλευση του εργοδότη σε υπερημερία με τις εντεύθεν συνέπειες είναι αδιάφορο εάν το όνομα του ενάγοντος περιελήφθη ή όχι στους πίνακες επιτυχόντων του διαγωνισμού, αρκούντος του ότι αυτός έλαβε μέρος στον διαγωνισμό, με τους όρους που έθεσε ο εργοδότης, και πέτυχε σ’ αυτόν.

Λόγος αναίρεσης εκ του άρθρου 559 αρ. 1 Κ.Πολ.Δ. για παραβίαση των άρθρων 173 και 200 Α.Κ.

            Προσφυγή στις εν λόγω διατάξεις υπάρχει έστω και αν δεν κατονομάζονται ρητά στην απόφαση, εφόσον από το περιεχόμενό της προκύπτει ότι το δικαστήριο, αναζητώντας την αληθινή βούληση των συμβαλλομένων, προσέφυγε τελικά στους ερμηνευτικούς κανόνες των άρθρων 173 και 200 Α.Κ.

Η διαπίστωση από το δικαστήριο της ουσίας κενού ή ασάφειας στη δικαιοπραξία δεν είναι αναγκαίο να αναφέρεται ρητά στην απόφαση, αλλ’ αρκεί να προκύπτει και έμμεσα από αυτήν, όπως συμβαίνει όταν, παρά την έλλειψη σχετικής διαπίστωσης στην απόφαση, το δικαστήριο της ουσίας προέβη σε συμπλήρωση ή ερμηνεία της δικαιοπραξίας, γεγονός που αποκαλύπτει ακριβώς ότι το δικαστήριο αντιμετώπισε κενό ή ασάφεια στις δηλώσεις βουλήσεως των δικαιοπρακτούντων, που το ανάγκασαν να καταφύγει στη συμπλήρωση ή ανάλογα στην ερμηνεία τους.

Αυτό συμβαίνει ιδίως όταν το δικαστήριο προβαίνει στον συσχετισμό των όρων της σύμβασης, στη λήψη υπ’ όψιν στοιχείων εκτός της σύμβασης, ή αντλεί επιχειρήματα από τον σκοπό της.

Για να είναι ορισμένος ο σχετικός λόγος αναίρεσης, πρέπει να αναφέρεται στο αναιρετήριο το περιεχόμενο της δικαιοπραξίας η οποία εσφαλμένα ερμηνεύθηκε, η διαπίστωση από το δικαστήριο της ουσίας κενού ή ασάφειας ως προς τη δικαιοπρακτική δήλωση βουλήσεως, το περιεχόμενο που έπρεπε να προσδώσει σ’ αυτήν με σωστή ερμηνεία η απόφαση και σε τι συνίσταται το σφάλμα της ως προς την παραβίαση των ερμηνευτικών κανόνων (απόφαση Αρείου Πάγου,    Επιθεώρησις Εργατικού Δικαίου ΕΕργΔ  2020, σ. 943 επ.).

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr