Παναγιώτης Στάθης: «Αβλεψία», «έλλειψη αξιοπιστίας» ή «μεροληψία»; Η ιστορική παθογένεια μεγάλων δικών στην Ελλάδα

Στην ιστορική δίκη της 17 Νοέμβρη στο μακρινό 2003, ο αείμνηστος πλέον εισαγγελέας της έδρας , έχει χρεωθεί μια δήλωση στην οποία προχώρησε μετά από ένα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας» : Κατά την αγόρευσή του δεν είχε αποφανθεί (προτείνει) για περίπου 50 από τις δεκάδες επιμέρους δικογραφίες (πράξεις) που κατηγορούνταν οι ευρισκόμενοι στο εδώλιο. Στον πηχυαίο τίτλο «Ξέχασε να αγορεύσει για 50 δικογραφίες» έσπευσε, με παρότρυνση του εξαιρετικού δικαστή Μιχ. Μαργαρίτη , να απαντήσει με το ιστορικό πλέον «για όσα ξέχασα , ένοχοι».

Από τότε έχουν περάσει 17 χρόνια και την εισαγγελική έδρα έχουν λαμπρύνει κορυφαίες νομικές προσωπικότητες της χώρας. Με ανάστημα , νομική επάρκεια και πνευματική οξυδέρκεια. Με αγορεύσεις που πολλές φορές πήγαν κόντρα στο ρεύμα αλλά με τέτοια ακρίβεια και νομική τεκμηρίωση που ακόμα και οι διαφωνούντες δεν τόλμησαν να πετάξουν στο κάλαθο της «αναξιοπιστίας». Μπορεί οι εισηγήσεις αυτές να έγιναν δεκτές ή να απορρίφθηκαν από τα δικαστήρια αλλά σε τελευταία ανάλυση απλώς καταγράφηκαν ως νομική επιχειρηματολογία σε άλλη κατεύθυνση. Άλλωστε η ελεύθερη κρίση του εισαγγελικού- δικαστικού λειτουργού είναι ένα απόλυτο και εκ του νόμου απορρέων δικαίωμά του.

Κατά συνέπεια αυτό που έκανε από έδρας η Αρεοπαγίτης Μαρία Λεπενιώτη , πρόεδρος του δικαστηρίου για την υπόθεση της Χρυσής Αυγής ήταν σε επίπεδο συμβολισμών πολύ χειρότερο. Γιατί έθεσε, ως είχε υποχρέωση βέβαια, εν αμφιβόλω όχι την εκ του νόμου απορρέουσα ελευθέρα κρίση της εισαγγελέα , αλλά τα αντικειμενικά στοιχεία πάνω στα οποία δομήθηκε η εισαγγελική πρόταση της κας Αδαμαντίας Οικονόμου.

Γιατί αν κάποιος έχει καταδικαστεί για κακούργημα (αναφέρθηκε σε 11 περιπτώσεις που αγνοήθηκαν από την εισαγγελέα) ή αν έχει παραβιάσει τους περιοριστικούς όρους (περίπτωση Λαγού, που δεν είχε καν ζητήσει αναστολή) είναι μέσα στις βασικές προϋποθέσεις που θέτει ο Ποινικός Κώδικας για να δοθεί ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση ενός κατηγορουμένου. Αναφέρει επι λέξει το άρθρο 497 ΚΠΔ πως «δεν χορηγείται ανασταλτικό αποτέλεσμα κατά την παρ. 4 στην έφεση ή απορρίπτεται η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης, όταν κρίνεται αιτιολογημένα ότι οι περιοριστικοί όροι δεν αρκούν και ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει γνωστή και μόνιμη διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής, εφόσον από τη συνδρομή των παραπάνω στοιχείων προκύπτει σκοπός φυγής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από προηγούμενες καταδίκες του για αξιόποινες πράξεις ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Το δικαστήριο σε κάθε περίπτωση χορηγεί ανασταλτικό αποτέλεσμα ή αναστολή εκτέλεσης, αν αιτιολογημένα κρίνει ότι η άμεση έκτιση ή συνέχιση έκτισης της ποινής θα έχει ως συνέπεια υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη για τον ίδιο ή για την οικογένεια του».

Συνεπώς η πρόεδρος διέβλεψε μη αναφορά εκ μέρους της εισαγγελέα, δεδομένων που θα έπρεπε να έχουν αναφερθεί. Αν λοιπόν αυτό είναι «αβλεψία» ή «έλλειψη αξιοπιστίας» ή «μεροληψία» ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια. Η ένταση του διαλόγου μεταξύ προέδρου και εισαγγελέα ήταν εμφανής, όπως καταγράφουν αυτόπτες μάρτυρες.

Το μόνο σίγουρο είναι πως και στις δυο μεγάλες δίκες της μεταπολίτευσης υπήρξαν κακές συγκυρίες που τις στιγματίζουν. Και συγκροτούν μια επιμέρους παθογένεια που , αν μη τι άλλο, προβληματίζει…

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr