Ασθένεια και απουσία από την εργασία

Σύμφωνα με το άρθρο 657 «Ο εργαζόμενος διατηρεί την αξίωση του για το μισθό, αν ύστερα από δεκαήμερη τουλάχιστον παροχή εργασίας εμποδίζεται να εργαστεί από σπουδαίο λόγο που δεν οφείλεται σε υπαιτιότητά του».

Δηλαδή, η αξίωση του εργαζόμενου για μισθό δεν παύει, εάν πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις: α) υπάρχει εμπόδιο (κώλυμα) στην παροχή εργασίας, Β) το εμπόδιο οφείλεται σε σπουδαίο λόγο, Γ) να μην οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργαζομένου και δ) να υπάρχει τουλάχιστον δεκαήμερη πραγματική εργασία. Επομένως, η ασθένεια δεν μπορεί να αποτελεί λόγος παύσης της αξίωσης για τον μισθό και έχει κριθεί ως ανυπαίτιο κώλυμα (Α.Π.542/10, Α.Π. 308/1986, Α.Π. 308/59, Α.Π. 385/64, Εφ. Πειραιώς 917/96) το οποίο αφού, δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργαζομένου και εφόσον υπάρχει τουλάχιστον προηγούμενη δεκαήμερη πραγματική εργασία, ο εργαζόμενος μπορεί να αξιώσει μισθό.

Το διάστημα δε, κατά το οποίο μπορεί ο εργαζόμενος να αξιώνει τις αποδοχές του μισθού ενώ ήταν ασθενής, είναι βάση της διάταξης του Αστικού Κώδικα, (άρθρο 658), δεκαπέντε (15) ημέρες μετά την ασθένεια, για τον πρώτο χρόνο εργασίας, και ένας (1) μήνας μετά την ασθένεια, εφόσον εργάζεται για πάνω από ένα έτος (1).

Η αποχή του εργαζομένου από την εργασία του και τα καθήκοντά του είναι επιπλέον επιτρεπτή εφόσον οφείλεται σε βραχεία ασθένεια αυτού. Ο χρόνος αυτός θεωρείται ως χρόνος απασχόλησης παρά την αποχή και δεν συμψηφίζεται με τις ημέρες αδείας που δικαιούται. Η ασθένεια του εργαζόμενου σε αυτή τη περίπτωση, δεν συνιστά λόγο καταγγελίας της σύμβασης, εφόσον αποδεικνύεται άμεσα από τον εργαζόμενο και με τον προσήκοντα τρόπο. Ο νόμος δε, έχει ερμηνεύσει και καθορίσει ποια διαστήματα μπορούν να θεωρηθούν ως βραχεία ασθένεια, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας. Συγκεκριμένα, εργαζόμενος που εργάζεται από ένα (1) έτος, έως τέσσερα (4) έτη και ασθενεί για ένα μήνα, αυτό το διάστημα ασθενείας ορίζεται ως βραχείας διάρκειας ασθένεια. Για τον εργαζόμενο που εργάζεται, πάνω από τέσσερα (4) έτη αλλά όχι περισσότερα από δέκα (10) χρόνια, το διάστημα ασθενείας τριών μηνών, έχει οριστεί ως βραχεία ασθένεια. Ο εργαζόμενος με υπηρεσία από δέκα χρόνια και άνω, αλλά με εργασία όχι περισσότερη από των δεκαπέντε (15) ετών, που απουσιάζει για διάστημα τεσσάρων μηνών, τότε το διάστημα αυτό θεωρείται βραχείας ασθένειας. Ενώ ο εργαζόμενος που υπηρετεί πάνω από δεκαπέντε (15) έτη, θεωρείται ότι απουσιάζει λόγω βραχείας ασθένειας, εφόσον απουσιάζει για διάστημα έξι μηνών.

Ως χρόνος έναρξης της απουσίας του εργαζόμενου για βραχεία ασθένεια, θεωρείται η πρώτη ημέρα που απουσίασε και οφειλόταν στην ασθένεια έως την αντίστοιχη ημέρα του επόμενου μηνός ή των τριών, των τεσσάρων ή των έξι μηνών, ανάλογα του χρόνου υπηρεσίας των μισθωτών κατά τη διάκριση που έγινε ανωτέρω. Στο χρόνο αυτό συνυπολογίζονται και οι Κυριακές και εξαιρέσιμες ημέρες. Τέλος, ο εργαζόμενος αποδεικνύει την ασθένεια με την προσκόμιση της σχετικής ιατρικής βεβαίωσης, η οποία αναγράφει αναλυτικά το είδος και τη διάρκεια της ασθένειας αυτού.

*Πηγή: Δικηγόρος Εργατολόγος

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr