Γιάννης Καρούζος: Η συμπλήρωση της συμβατικής αποζημίωσης απόλυσης

Προϋπόθεση του κύρους της απόλυσης – καταγγελίας της εργασιακής σχέσης, και δη ίσως η σημαντικότερη, είναι πέραν της τήρησης του έγγραφου τύπου, και η ταυτόχρονη καταβολή της οφειλόμενης, βάσει νόμου, αποζημίωσης.

Ο νόμος ρητά ορίζει ότι η καθυστέρηση καταβολής της αποζημίωσης συνεπάγεται την ακυρότητα της καταγγελίας και ο διαδραμών χρόνος θεωρείται ως χρόνος συνέχισης της εργασίας του απολυμένου μισθωτού, ο οποίος μπορεί να ζητήσει μισθούς υπερημερίας αν ασκήσει αγωγή εντός τριών (3) μηνών ή τη συμπλήρωση της αποζημίωσης εντός έξι (6) μηνών. Το αυτό ισχύει και όταν η αποζημίωση λόγω καταγγελίας της σύμβασης εργασίας υπερβαίνει τις αποδοχές δύο (2) μηνών, οπότε η αποζημίωση καταβάλλεται σε δόσεις.

Όμως, το ανώτατο ύψος της αποζημίωσης απόλυσης προσδιορίζεται κατ’ αρχήν βάσει νόμου και περιορίζεται διπλά: αφενός στις τακτικές αποδοχές του εργαζόμενου, επί τη βάση των οποίων θα υπολογιστεί το ποσό της αποζημίωσης, τίθεται ένα «ταβάνι» και δεν λαμβάνονται υπόψη οι μηνιαίες αποδοχές του εργαζόμενου, κατά το ποσό που υπερβαίνουν το ποσό των 9.432 €, ήτοι το οκταπλάσιο του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη, πολλαπλασιαζόμενο επί τον αριθμό 30, αφετέρου, όσοι εργαζόμενοι έως το 2012 δεν είχαν συμπληρώσει ήδη 17 έτη προϋπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη, δεν λαμβάνουν αποζημίωση μεγαλύτερη από 12 μηνιαίους μισθούς (+ 1/6 αναλογία δωρεπιδομάτων).

Ωστόσο, τίποτε δεν κωλύει τα μέρη της σύμβασης εργασίας να συμφωνήσουν την καταβολή μεγαλύτερης ακόμη αποζημίωσης. Η νομολογία μάλιστα προστατεύει και τη συμφωνηθείσα αποζημίωση απόλυσης ακριβώς όπως και την αποζημίωση που προκύπτει βάσει νόμου.

Ο Άρειος Πάγος από παλιά έχει κρίνει ότι ως αποζημίωση απόλυσης «θεωρείται όχι μόνον η νόμιμη αποζημίωση, η οποία από το άρθρο 3 παρ. 1 του ν. 2112/1920 ορίζεται κατά ποσόν ίση προς το σύνολο των τακτικών αυτού αποδοχών, τις οποίες αυτός θα λάμβανε κατά τον χρόνο προ του οποίου έπρεπε να γίνει η καταγγελία και της οποίας ο υπολογισμός κατά το άρθρο 5 παρ. 1 του ν. 3198/1955 γίνεται με βάση τις τακτικές αποδοχές του τελευταίου μηνός υπό καθεστώς πλήρους απασχολήσεως, αλλά και η πρόσθετη κατά ποσό αποζημίωση, η οποία ορίζεται κατόπιν επιτρεπτής εκ του ρηθέντος άρθρου 3 παρ. 1 του ν. 2112/1920 συμφωνίας μεταξύ των εργοδότου και μισθωτού.»

Σε αυτή την περίπτωση, όταν δηλαδή συμφωνηθεί μεγαλύτερη από το νόμο αποζημίωση, τούτη κατ’ αρχήν θα υπερβαίνει το ποσό που αντιστοιχεί σε δύο (2) μηνιαίους μισθούς, οπότε η αποζημίωση καταβάλλεται σε δόσεις. Τότε, εάν ο εργοδότης δεν εξοφλεί εμπρόθεσμα τις δόσεις της αποζημίωσης, η παραπάνω εξάμηνη προθεσμία διεκδίκησης της συμπλήρωσής της αρχίζει, όχι από την απόλυση για όλες τις δόσεις της αποζημιώσεως, αλλά κάθε μία από τις δόσεις υπόκειται αυτοτελώς στην εξάμηνη αποσβεστική προθεσμία, η οποία αρχίζει, αφ` ότου κάθε δόση καθίσταται απαιτητή και είναι, ως εκ τούτου, δυνατόν να επιδιωχθεί δικαστικώς η είσπραξή της.

*Του Γιάννη Καρούζου, Δικηγόρου-Εργατολόγου 

*ΠΗΓΗ: dikigorosergatologos

Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr