Η «Οδύσσεια» από τη στοχοποίηση στη φυλακή δια χειρός Γιάννου Παπαντωνίου
Στις «κόκκινες γραμμές» που πάτησε η στοχοποίησή του, στις δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του στον Κορυδαλλό, αλλά και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για την επόμενη μέρα ώστε να εξαλειφθεί ο λαϊκισμός και ο κακώς νοούμενος πολιτικός ανταγωνισμός αναφέρεται ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου στο βιβλίο του «Προσωπική Μαρτυρία».
Στο βιβλίο αυτό, που αναμένεται να κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα (εκδόσεις Παπαζήση), συμπυκνώνει την δική του οδύσσεια από την ημέρα των πρώτων εις βάρος του κατηγοριών μέχρι την αποφυλάκισή του, ενώ αποτυπώνει και όλο το πλέγμα του πολιτικού συστήματος που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Η προφυλάκιση και οι μέρες στη φυλακή
«Όταν ανακοινώθηκε η προφυλάκιση, αργά το βράδυ της Τρίτης, 23 Οκτωβρίου του 2018, περάσαμε με τη Ρούλα (σ.σ. σύζυγό του) δύσκολες στιγμές. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα τολμούσαν να προχωρήσουν σε τόσο βίαιες κινήσεις όταν το κατηγορητήριο ήταν κενό περιεχομένου, όπως φάνηκε και στη διάρκεια της ανάκρισης. Καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια να παραμείνουμε ψύχραιμοι, υπομένοντας στωικά να μπουν οι χειροπέδες και να οδηγηθούμε στο όχημα που θα μας μετέφερε στο Μεταγωγών» περιγράφει ο κ. Παπαντωνίου.
Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκαν στις φυλακές Κορυδαλλού. «Έπρεπε να σταθώ δυνατός. Είχα, βέβαια, δοκιμαστεί σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά καμία δεν έμοιαζε με αυτήν. Η στέρηση της ελευθερίας είναι βασανιστική γιατί θίγει την ανθρώπινη υπόσταση. Περιορίζει δραστικά τον ζωτικό χώρο. Περίπου όλες οι κινήσεις ετεροκαθορίζονται. Και ο άνθρωπος δεν έχει καν το δικαίωμα ένστασης. Υποτάσσεται. Αυτό έχει μεγάλο ψυχικό κόστος, που πρέπει να το διαχειριστεί» λέει στο βιβλίο του, περιγράφοντας και τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο χώρο κράτησης.
Προσθέτει χαρακτηριστικά: «Η μοναξιά ήταν μια συνεχής δοκιμασία. Κάποιες στιγμές έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μου. Θυμάμαι έντονα το πρώτο βράδυ Πρωτοχρονιάς, την 1η Ιανουαρίου του 2019. Χωρίς τη Ρούλα και τα παιδιά. Περίμενα να περάσει η ώρα, για να ανατείλει η νέα μέρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ξαναζούσα την ίδια εμπειρία σε έναν χρόνο. Και όμως, την 1η Ιανουαρίου του 2020 ήμουν ακόμη εκεί. Περίμενα άλλους τρεις μήνες για να ολοκληρωθεί ο κύκλος του εγκλεισμού».
Όπως αναφέρει για να μπορέσει να ανταπεξέλθει ακολούθησε πιστά ένα καθημερινό πρόγραμμα με γυμναστική και διάβασμα. «Μου έλειπε αφάνταστα το ίντερνετ, δεδομένου ότι δεν υπήρχε πρόσβαση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Έτσι η επικοινωνία μέσω email, που αναγκαστικά γινόταν μέσω του γραφείου μου, βρισκόταν σε αδιέξοδο, ενώ έχανα πολύτιμες πηγές πληροφόρησης καθώς και τη δυνατότητα να γράφω. Το γράψιμο είναι για εμένα τρόπος ζωής. Με βοηθάει να οργανώνω τη σκέψη μου. Χρειάζεται όμως έρευνα –που είναι δύσκολη έως αδύνατη χωρίς το διαδίκτυο– και επίσης τις ευκολίες διάταξης και αναδιάταξης των κειμένων που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία» επισημαίνει ο πρώην υπουργός.
«Η κυριότερη αναψυχή ήταν τα επισκεπτήρια της Δευτέρας και της Πέμπτης. Η Ρούλα, μόλις απελευθερώθηκε, ήταν παρούσα σε κάθε επισκεπτήριο, συχνά μαζί με κάποιο από τα παιδιά, ενώ με επισκέπτονταν και τα παιδιά μου από τον πρώτο μου γάμο, η Δάφνη και ο Νικήτας» προσθέτει.
Το «Δόγμα Πολάκη» και η στοχοποίηση
«Η στοχοποίηση σε βάρος μου πάτησε «κόκκινες γραμμές». Στην τελική της φάση, ένα πολιτικο-δικαστικό σύστημα συνωμότησε για να κατασκευάσει κατηγορίες εναντίον μου και να με φυλακίσει όχι μόνο χωρίς δίκη, αλλά ούτε καν με παραπομπή σε δίκη. Τρομάζουν oι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τελέστηκαν στη διάρκεια αυτής της οδύσσειας. Αποτελεί πρόκληση για το πολιτικό σύστημα να αναγνωρίσει ότι υπάρχει πρόβλημα κράτους δικαίου στη χώρα μας και να το αντιμετωπίσει. Είναι και αυτό μέρος του αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που ξεκίνησε το 1974» γράφει ο κ. Παπαντωνίου. Ειδική αναφορά κάνει στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ Παύλο Πολάκη. «Κατά μία… καθόλου περίεργη σύμπτωση, η προφυλάκισή μου διατάχθηκε λίγες μέρες μετά τη δήλωση του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή». Όπως προέκυψε αργότερα, στο πλαίσιο της έρευνας για την υπόθεση NOVARTIS, οι φυλακίσεις πολιτικών αποτελούσαν μέρος του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για διασφάλιση της παραμονής του στην εξουσία» καταθέτει ο πρώην υπουργός.
Για το λόγο αυτό, όπως διευκρινίζει, κατά την μεταγωγή του μαζί με τη σύζυγό του στο Μεταγωγών «διασχίζοντας τον κλοιό των δημοσιογράφων έκανα τη δήλωση ότι η προφυλάκισή μου ήταν «η πρώτη εφαρμογή του Δόγματος Πολάκη». Έτσι εισήχθη ο όρος στο πολιτικό μας λεξιλόγιο».
Να ξεπεράσουμε λαϊκισμό και εχθροπάθεια
«Ένα διαχρονικό πρόβλημα που διατρέχει την ιστορία μας: την αδυναμία να τιθασεύσουμε τα πάθη μας. Για την εκτόνωση των παθών καταναλώνουμε ενέργεια σε εχθροπάθεια και εσωτερικές διενέξεις, αντί για την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων και την προσπάθεια επίλυσής τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πρόοδος στη χώρα ανακόπτεται. Πολιτικές ατζέντες αργούν να διαμορφωθούν και, ακόμα περισσότερο, να υλοποιηθούν. Πολλές φορές ανατρέπονται και οπισθοδρομούμε. Και πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή» λέει στο βιβλίο του ο κ. Παπαντωνίου.
«Η στοχοποίηση και η φυλάκισή μου για ενάμιση χρόνο υποδεικνύουν μιαν αλήθεια: Όταν ο πολιτικός ανταγωνισμός εξελίσσεται σε πόλεμο χωρίς κανόνες, υπονομεύεται η δυνατότητα συλλογικής δράσης για κοινούς σκοπούς. Αν θέλουμε να συμπορευθούμε για την επίτευξη δημιουργικών στόχων, πρέπει να ξεπεράσουμε την έξαρση του λαϊκισμού και της εχθροπάθειας των τελευταίων χρόνων. Μας στοίχισε ακριβά. Πρέπει να κάνουμε μία καινούργια αρχή» καταλήγει. Οι λόγοι συγγραφής του βιβλίου
Ο Γιάννος Παπαντωνίου στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρεται στους λόγους, που τον οδήγησαν σε αυτή την επιλογή. «Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια ανθρώπινη και πολιτική υποχρέωση. Το μέγεθος της αδικίας και της ταλαιπωρίας που έχω υποστεί είναι ασυνήθιστα μεγάλο, ίσως πρωτοφανές για έναν πολίτη ευρωπαϊκής χώρας. Μόλις βγήκα από τη φυλακή, αισθανόμουν ότι όφειλα πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μου να καταγράψω αυτή την εμπειρία, τα συναισθήματα που δημιούργησε, τον πόνο, την αγωνία, την προσδοκία της δικαίωσης. Είναι αλήθεια ότι επρόκειτο για μια επώδυνη διαδικασία γιατί έπρεπε να ανακαλέσω πολλές δυσάρεστες μνήμες. Ήταν όμως και λύτρωση, γιατί άντεξα, είχα το κουράγιο για να αγωνιστώ και να ξεπεράσω όσα βίωσα. Να σταθώ όρθιος. Και να βγω πιο δυνατός. Από την άλλη, είχα και πολιτική υποχρέωση, μια υποχρέωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες που υπηρέτησα –και ορισμένους εκπροσώπησα– από δημόσιες θέσεις για περίπου τρεις δεκαετίες».
Ακολουθήστε το dikastiko.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο στο dikastiko.gr
