Τα επιτόκια θα μπορούσαν να είναι χαμηλότερα, ιδίως για νέους, εάν υπήρχε υγιής ανταγωνισμός στο τραπεζικό σύστημα και όχι ολιγοπώλιο. Θα μπορούσε να είναι ακόμη χαμηλότερα εάν υπήρχε κρατικός τραπεζικός πυλώνας που θα συνδύαζε το κέρδος με την κοινωνική πολιτική.
Νομίζω ότι η είναι η πρώτη φορά, στο δυτικό κόσμο, που ένας πολιτικός, καταδικασθείς για 34 εγκλήματα, υπόδικος για πολλά ακόμη, μεταξύ των οποίων η υποκίνηση ανατροπής του πολιτεύματος, «εξαγνίζεται» από την εκλογική κολυμπήθρα.
Η εναλλακτική του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα δεν είναι εκείνη του ανύπαρκτου. Ούτε ο ρόλος του κράτους είναι μόνον να κάνει τον τροχονόμο και να κόβει κλήσεις (αυτό που κάποιοι ονομάζουν σήμερα «εποπτεία»). Δουλειά του κράτους είναι τόσο να εποπτεύει και να ελέγχει όσο και να παρεμβαίνει εκεί που ο ανταγωνισμός δεν λειτουργεί επαρκώς προς όφελος των πολιτών και ουδέποτε να απεμπολεί φυσικά μονοπώλια.
"Σε ένα μεταπολιτικό κομματικό σύστημα 1 ½ κόμματος, με απόλυτη ιδεολογική και επικοινωνιακή κυριαρχία της ΝΔ, ήρθε να αντιπαρατεθεί η ίδια η κοινωνία. Το ρόλο της ανύπαρκτης θεσμικής αντιπολίτευσης υποκατέστησε η λαϊκή κυριαρχία.
Το ευρωπαϊκή κοινοβούλιο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όχι τόσο όσο το Συμβούλιο ή η Επιτροπή, αλλά είναι ο κατεξοχήν αμεσοδημοκρατικός ευρωπαϊκός θεσμός.
Σε τελική ανάλυση, όμως, πόσο μεταρρυθμιστικό είναι να συζητάμε την έλευση ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα όταν απλά έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα σμπαράλια
Η σχέση μας με το δημόσιο χώρο παραμένει μια διπλή ιστορία έρωτα και προδοσίας. Έρωτα για το δικό μας χώρο, προδοσία για το χώρο των άλλων. Τέκνο τους τα «μαύρα φεγγάρια»… της ξαπλώστρας.
Οι πολιτικές ευθύνες, κατά την άποψή μας, δεν εντοπίζονται σε έναν υπουργό 10 ημέρων που δεν απέτρεψε το γεγονός. Εντοπίζονται, όμως, ξεκάθαρα στον ίδιο υπουργό που ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί.
εν φταίνε όσοι επιθυμούν να διατηρούν τα εύλογα περιθώρια κέρδους τους. Αντιθέτως, ευθύνονται εκείνοι που αντί να διοχετεύσουν όλη τη δημιουργική τους ορμή στην ομαλοποίηση της «προσφοράς» αρκέστηκαν στην εύκολη λύση της αύξησης των επιτοκίων.
Εκεί που η Δικαστική εξουσία εμφανίζεται ανεπαρκής να προστατεύσει τον πολίτη και το κοινωνικό σύνολο, οι ανεξάρτητες Αρχές καταδεικνύουν ότι ο ρόλος που τους ανέθεσε ο ιστορικός νομοθέτης μόνον διακοσμητικός δεν είναι.
Το Ιράν (η γεωγραφική καρδιά της πάλαι ποτέ περσικής αυτοκρατορίας) είναι μια χώρα εντελώς διαφορετική από τα συνήθη πρότυπα όχι μόνον της Δύσης αλλά και της Ανατολής.